بهنگام می آید
آثار سینمایی در گونه و ژانر تعریف میشود و در واقع این ژانر است که انتظار مخاطب را در قبال فیلم تعیین می کند.هر ژانر سینمایی نقطه ی ابتدایی دارد و در صورت پذیرفته شدن توسط مخاطب، تولیدات سینمایی در همان قالب نیز بمراتب افزایش می یابد…یک ژانر که توسط مردم مورد توجه قرار می گیرد به ناگه بدلیل افزایش و تعدد تولیدات نا خواسته به تکرار و مشابهت دچار می شود…این رویکرد از عوامل مرگ ژانر نیز به شمار میرود….وقتی که ژانر بشدت دچار تکرار خود میشود مخاطب که بدنبال تجارب جدید در حیطه ژانر است نیز از آثار دلسرد و در نتیجه موجب کم اقبالی به ژانر مورد نظر می گردد…
حال چیزی که موجب جلوگیری از چنین پدیده ای می شود تنها و تنها نو آوری است و همیشه اولین آثار بدلیل نوآور بودن همیشه بیشتر مورد اقبال قرار می گیرند و تکرار ها هر چقدر حتی از لحاظ کیفیت بهتر باشند در سایه والد خود قرار می گیرند…
ژانر ترسناک نیز در چند سال گذشته به این نقطه نزدیک شده بود که ناگهان دچار تحول شد و کارگردان هایی پا به عرصه این ژانر گذاشتند که حرف های نوینی برای گفتن داشتند…و امروزه شاهد استقبال چه مخاطب و چه منتقدین از اینگونه فیلم ها هستیم
فیلم شب هنگام می آید نیز سعی در نوآوری و القای ترس از نوع جدید در مخاطب دارد ، ترسی که حتی اگر منشاش پنهان باشد هنوز در همه جا حس میشود، از جنگل ها و درختان اطراف خانه گرفته و حتی در اتاق خواب.بله فیلم داستان جدیدی روایت نمی کند اما ترس آن از نوع جدید است و این ترس های جدید است که می تواند ناجی سینمای وحشت باشد…
مردم فیلم اره را دوست دارند نه نسخه هشتم آنرا ،کابوس را دوست دارند نه نسخه nام آنرا، مردم به دنبال تجربه های نوین هستند و این تنها راه نجات ژانر و سرانجام نجات سینماست.