تحلیلی بر فیلم The Master
ل توماس اندرسون، پس از خلق شاهکارش، خون به پا خواهد شد بار دیگر سراغ شخصیت هایی غیرقابل دوست داشتن رفته، و با گرفتن بازی حیرت انگیز از فینیکس و سیمور هافمن، کاراکترهایی خلق کند که در طول فیلم برای خودشان فقط نفرت بخرند! این نکته نشان دهنده ی فیلم نامه ی شخصیت محور دیگری از این کارگردان خوب است، که به کمک کارگردانی سبک مند، و قوی اندرسون، به همراه موسیقی هماهنگ، یک اثر خیلی خوب را پیش پای مخاطب قرار می دهد.
داستان با این که از حالت کلاسیک کاملا به دور است، اما بر پایه ی شخصیت جلو می رود و از اوج و فرود های به جایی برخوردار است. اما خوب این مسئله آن را کاملا خاص می کند، حتی خاص تر، و خاص پسند تر از شاهکار (خون به پا خواهد شد).
کار دیگری که اندرسون در کنار درامش انجام می دهد، ایجاد یک ایدئولوژی و نگاه است. نگاه دکتر «لنکستر داد» که ما نیز مثل شخصیت به او نزدیک می شویم، از او می شنویم، به او شک می کنیم، غریزه مان این نگاه را پس می زند، عقلمان گاهی آن را قبول ندارد و گاهی پیشش می کشد.
فیلم مرشد به راستی که استادانه ساخته شده و در عین حال مخاطب را شیفته و متحیر می کند. ویترینی برای به نمایش گذاشتن دو نقش آفرینی بی نظیر و سرزمینی برای گشت و گذار سینمادوستان است.
در فیلمی که لبریز از ویژگی های خاص است اما در عین حال تحیر و سرگشتگی در تک تک صحنه های آن به چشم می خورد، دو خصوصیت هستند که بیشتر به چشم می آیند: اول، استفاده ی فوق العاده و بی نظیر از تکنیک های سینمایی که به تنهایی کافی است تا کاری کند حتی یک سینماگر خبره در کل طول فیلم از شدت هیجان به در لبه ی صندلی اش بنشیند، و دوم، تصویر شگفت انگیزی که «خواکین فونیکس» و (فیلیپ سیمور هافمن) از دو شخصیت کاملاً متضاد ارائه می دهند. سبک قدرت گرایانه، فضای وهم آلود و شخصیت های اصلی نامطبوع فیلم، یادآور اثر قبلی اندرسون (خون به پا خواهد شد) هستند و این خویشاوندی و نزدیکی با موسیقی متن جسورانه و گهگاه ناهماهنگ فیلم که اینجا هم توسط (جانی گرینوود) ساخته شده، شدت بیشتری پیدا می کند.