نقد فیلم ما 2019
توجه:ممکن است این متن حاوی اسپویل باشد.
موفقیت های غیرمنتظره جوردن پیل در چند سال گذشته او را از بازیگر فیلمهای کمدی که اغلب نیز جدی گرفته نمی شد، تبدیل به نویسنده و کارگردانی کرده که حالا بسیاری از کمپانی های مطرح هالیوودی به دنبال همکاری با او هستند. موفقیت فراوان فیلم « Get out » که در کمال تعجب اسکار بهترین فیلمنامه را برای او به ارمغان آورد، جهش بزرگی برای فعالیت حرفه ای پیل در سینما بود و حالا او با دومین ساخته سینمایی اش به سینما آمده. اثری که برخلاف فیلم قبلی اش، چالش کمتری برای دسته بندی آن در ژانری مشخص وجود خواهد داشت و اختلاف نظرها درباره ” تریلر ” یا ” ترسناک ” بودن ژانر فیلم در اینجا جایی نخواهد داشت!
داستان فیلم درباره خانواده ای است که مشغول سفر تابستانی خود هستند. در حالی که آدلاید ( لوپیتا نیونگو ) و همسرش گیب ( وینستون دوک ) به همراه دو فرزندشان مشغول سفر هستند، گیب پیشنهاد می دهد که به سانتا کروز بازگشته و در آنجا وقت شان را سپری نمایند؛ پیشنهادی که خیلی مورد علاقه آدلاید نیست اما او به پذیرش آن راضی می شود. آنها پس از گذراندن یک روز معمولی که با گم شدن موقتی پسرشان همراه می شود، به منزلشان باز می گردند اما در شب خانواده ای را در مقابل منزل شان رویت می کنند که در کنار یکدیگر ایستاده اند. آنها کنجکاو می شوند تا هویت شان را بررسی نمایند و در عین حال موارد امنیتی را نیز بررسی می نمایند اما آن چهار نفر غریبه نیستند، آنها دقیقاً خود آنها هستند که با هویتی متفاوت به سراغشان آمده اند!
« ما » برخلاف بسیاری از آثار ترسناک این روزهای سینما، سوژه بکر و منحصر به فردی دارد.شخصیت خبیث داستان در اینجا نه فردی که چاقو و تبر یا اره برقی به دست دارد و نه روح سرگردانی که نمی داند خانه ابدی اش کجاست، بلکه خود شخصیت های اصلی داستان هستند که با هویت دیگری به سراغ خودشان آمده اند تا ترس و وحشت را به جان شان بیندازند و آنان را با شرایطی مواجه نمایند که زندگی شان در معرض خطر قرار بگیرد.
خوشبختانه پیل برای ساختن « ما » به سراغ تکنیک های حالا دیگه نخ نما شده حرکت دوربین روی دست و تدوین های ثانیه ای نرفته و با ترس های موسوم به ” پرشی ” مخاطب را در دچار شوک لحظه نمی کند که البته این احتمالاً یک شمشیر دو لبه برای مخاطب فیلم خواهد بود چراکه سلیقه امروز تماشاگر سینما در حوزه وحشت، بررسی میزان کیفیت در طراحی سکانس های آنی وحشت می باشد که می بایست مسلط ترین فرد در اینباره را جیمز وان دانست! اما فیلمنامه « ما » به تنهایی قصد ایجاد وحشت اینچنینی در تماشاگر را ندارد و مانند ساخته قبلی پیل، در اینجا نیز مباحث اجتماعی فراوانی در لایه های زیرین فیلمنامه مطرح می گردند که باعث شده اثر کیفیت به مراتب بالاتری از یک اثر ترسناک صرف داشته باشد.
البته که در این خصوص فیلم بی نقص عمل نمی کند. « ما » خرده موضوعات فراوانی را در داستان روایت می کند که می بایست در انتها به آن پاسخ دهد اما بخش زیادی از این ابهامات بی پاسخ به حال خود رها می شوند و در برخی موارد مانند ماجرای خانواده گیب، توضیحات حداقلی و ناکافی برای آن ارائه می شود. در واقع مشکل اینجاست که پیل با سوژه بکری که در اختیار داشته قصد بسط و گسترش هرچه بیشتر قصه خود را داشته تا بتواند حرف و پیامهای خود را از طریق آن بیان نماید اما این تصمیم منجر به این شده که فیلم در دقایقی گنگ و نامفهوم باشد و بیشتر از ظرفیت و جایگاهی باشد که در آن قرار گرفته است. متاسفانه استفاده گاهاً افراطی پیل از نماد و سمبل ها در قصه نه تنها موجب ارتقاء کیفیت فیلمنامه نمی گردد بلکه تمرکز ذهن مخاطبش را بی آنکه نیازی باشد برهم می زند.
خوشبختانه فیلم در بخش های فنی اثری قابل ستایش و کم نقص به شمار می رود. موسیقی متن جذاب فیلم به اندازه کافی دلهره را برای تماشاگر به ارمغان خواهد آورد و یکی از درخشان ترین بخش های فیلم نیز محسوب می شود. فیلمبرداری اثر نیز همانطور که ذکر شد، با دوری جستن از لرزش های بی هدف که منجر به از دست رفتن جزئیات تصویری می گردد، بهترین تجربه را برای مخاطب به ارمغان آورده است که این یک نکته ارزشمند محسوب می شود. نکته حائز اهمیت درباره « ما » اینجاست که پیل به کمک تجربیات فراوانی که در سالهای گذشته در حوزه سینمای کمدی داشته، در بطن قصه ترسناک خود، دیالوگ ها و موقعیت های کمیکی نیز قرار داده که البته در خدمت قصه بوده و به بیراهه نمی رود؛ اتفاق جالبی که پیل به خوبی از عهده انجام آن برآمده است.
اما درخشان ترین بخش فیلم بطور قطع بازی بازیگران فیلم و در راٌس آنها، لوپیتا نیونگو می باشد. تمام بازیگران اصلی فیلم در « ما » در دو نقش متفاوت حضور داشته اند که در میانشان بازی نیونگو درخشان و فوق العاده بوده است. بازی که به احتمال فراوان باز هم در فصل جوایز از سوی کارشناسان به جهت ژانر فیلم که ” ترسناک ” می باشد نادیده گرفته خواهد شد. با اینحال باید گفت که نیونگو در « ما » یکی از درخشان ترین بازیهای دوران بازیگری اش را ارائه کرده است. دیگر بازیگران فیلم نیز در نقش های دوگانه خود به خوبی ظاهر شده اند و بطور کل، « ما » در بخش بازیگری نمره کامل را دریافت می نماید.
اگر بخواهیم موفقیت های فیلم « Get out » را متاثر از شرایط اجتماعی جامعه آمریکا و هالیوود بدانیم و آن را موهبتی ناخواسته برای پیل تلقی کنیم، اینبار نخواهیم توانست در مورد فیلم « ما » چنین تحلیلی را به کار ببریم چراکه اثر جدید او نیز پخته و منسجم و البته جذاب است. فیلمنامه « ما » حفره های متعددی دارد و سوالات زیادی بر جای می گذارد، اما ویژگی های مثبت اثر از بازی بازیگران تا موسیقی متن و البته سوژه بکر فیلم، به اندازه کافی درخشان هستند که اجازه ندهند مشکلات فیلمنامه آنچنان برجسته باشد که تمرکز تماشاگر را برهم بزند. تماشای « ما » تجربه خوشایندی محسوب می شود و این مهمترین دستاورد برای یک اثر ترسناک است.
اگر یکی از خوره های فیلم های ترسناک هستید متاسفانه این فیلم چنگی به دل شما نخواهد زد.
منبع:مووی مگ
نقد فیلم us
من خیلی تلاش کردم که فیلم Us را دوست داشته باشم، از دیدن آن لذت ببرم، در تمام دقایق آن سرگرم شوم و حتی توسط نحوه عملکرد بازیگران و اعضای تیم آن به وجد بیایم. اما متاسفانه اصلا این اتفاق رخ نداد. با اینکه این فیلم تیم تولید و بازیگران بسیار خوبی دارد، اما آنطور که باید و شاید خوب نیست. فیلم «us» ایده‌ی عالی و منحصربه‌فردی دارد اما نتوانست خیلی خوب به آن بپردازد