پیتر جکسون شاهکار دیگری آفرید
پیتر جکسون خالق ارباب حلقه ها شاهکار دیگری آفرید
اینبار یک مشت فیلم و نگاتیو موزه جنگ جهانی سلطنتی انگلیس علاوه بر بازسازی رنگی کرد ولی صدا دار کردن این فیلمها در نوع خود خود بی نظیر بود ..سعی شده رنگی کردن و صدا دار کردن اشیا و افراد با واقعیت منطبق باشد
به تمام علا قمندان مستند و تاریخ و کسانیکه دوست دارند ببینند اجداد مان واقعا چه می دیدند و چه میشنیدند توصیه میشود این مستند جنگ جهانی اول بینظیر را ببینند و به آرشیو کتابها و مستندهای خود اضاف کنند..
وقتی انسان؛ فیلمهای قدیمی سیاه و سفید و صامت را میدبد شاید فکر کند در میان اینها زندگی میکرد
حال آنکه واقعا مردم قدیم در میان اشیا رنگی و صدا دار بودند!!و زندگی میکردند…دیدن این مستند میتواند انسان را به 100 سال قبل برگرداند و همان حس را به ما بدهد..
آن ها نباید پیر شوند
مدل روایتی مستند، بر مبنای استفاده‌های نامرتب و بدون تصویر از صدای سربازانی بریتانیایی جلو می‌رود که خودشان در میدان‌های جنگ جهانی اول، حضور پیدا کرده بودند. البته این صحبت‌ها ابدا بر روی یک خط داستانی مشخص پیش‌روی نمی‌کنند و کارگردان مدام مابین هر کدام از آنها جابه‌جا میشود. طوری که گاهی مواقع، تضادهای حاضر در بین‌شان توجه بیننده را جلب می‌کند و پرتره‌ی واقع‌گرایانه‌تری از حادثه‌ی مورد اشاره، در ذهن‌تان می‌آفریند. مثلا وقتی که در میانه‌های راه هستیم و می‌خواهیم از ماجراهای روزهای اول حضور داوطلب‌های مختلف در جنگ اطلاع بیابیم، از یک طرف صدایی می‌شنویم که از هیجان و خوشحالی بی‌معنی همه‌ی سربازان در آن روز صحبت می‌کند و از طرف دیگر جملاتی را داریم که شنیدن‌شان حس دردناک دور شدن آدم‌ها از خانه‌های‌شان را به یاد می‌آورد. چون همان‌گونه که خودتان هم می‌دانید، واقعیت صرفا در نگاه آدم‌های مختلف، جلوه‌های متفاوتی هم به خود می‌گیرد و مزیت «آنها نباید پیر شوند» نسبت به نود و نه درصد داستان‌های روایت‌شده درباره‌ی جنگ جهانی اول هم چیزی نیست جز آن که به تک به تک این واقعیت‌های مختلف، اجازه‌ی زندگی میدهد. طوری که شما مجبور به پذیرش یک حقیقت انکارناپذیر، یک خط داستانی مشخص و قطعی و چیزهایی از این دست نباشید و بتوانید واقعیت مورد نظر خودتان را باور کنید. شاید هم هم‌گام با هدف‌گذاری اصلی سازندگان، درک کنید که هیچ حقیقت مطلقی در دل چنین ماجرایی وجود ندارد و ما صرفا بعد از یک قرن، می‌توانیم دائما زوایای بیشتری از آن را مورد مطالعه قرار دهیم.
یکی از بزرگ‌ترین نقاط قوت اثر، در حفظ همین فرمت داستان‌گویی موازی با از دست ندادن اصل ماجرا و نگه داشتن مخاطبان روی خطوط قابل تشخیص و پیش‌رونده‌ای از اتفاقات به هم پیوسته، آشکار میشود. اتفاقاتی که از روز آغاز جنگ شروع می‌شوند و به روز پایانش می‌رسند و در عین منظم تعریف شدن، به همان دلایل گفته‌شده در بالا، حس دریافت یک روایت خطی و غیر قابل لمس را تحویل‌مان نمی‌دهند. این وسط اما حیات فیلم از آن‌جایی به اوج خودش می‌رسد که پیتر جکسون هوشمندانه پس از نزدیک به بیست دقیقه، تصویر سیاه و سفید و کوچک مقابل‌تان را بزرگ می‌کند، به آن رنگ، صداهای دوباره ضبط‌شده و زندگی می‌بخشد و از تماشاگرش می‌خواهد که فرق به وجود آمده را بفهمد و منصفانه به باد ستایش بگیرد. جایی که ما به بهترین شکل ممکن، متوجه ارزش کار سازندگان می‌شویم و به این پی می‌بریم که فناوری‌های سینمایی، حالا چه‌قدر می‌توانند کارآمدتر و هیجان‌انگیزتر از قبل نیز باشند.
درت تدوین بسیار بالای They Shall Not Grow Old، یقینا تاثیر به سزایی در افزایش فهم مخاطبان نسبت به کلیت ماجرا و غرق شدن آنها در دل روایت صد در صد واقع‌گرایانه‌ی فیلم دارد. چرا که فارغ از مرتب‌سازی خاص اصوات کهنه‌سربازهای راوی، این صداگذاری را به شکلی عالی با تصاویرِ در اختیارش هم ترکیب می‌کند. به گونه‌ای که در اکثر مواقع، حتی نیاز به ثبت شات‌های مشخصی از وسایل و لوازم موجود در میدان‌های نبرد هم ندارد و برای هر چیزی، فیلم یا تصویر واقعی و ریمسترشده‌ی متعلق به آن دوران را به تصویر می‌کشد. همین هماهنگی هم سبب میشود که حتی ساده‌ترین توصیفات سربازان از وضعیت زندگی‌شان در مناطق جنگی، باعث هم‌ذات‌پنداری جدی مخاطب با آنها بشود و شدت انزجار و ترس او از پدیده‌ی شوم جنگ را بیشتر کند. مخصوصا با در نظر داشتن روایت بی‌پرده‌ای که جنگ را در پست‌ترین و تهوع‌آورترین حالتش نشان‌تان میدهد. تازه نه فقط با کمک اشاره به خون‌ریزی‌های انجام‌شده در طول آن. بلکه با حرف زدن درباره‌ی شپش‌های پایان‌ناپذیر بدن سربازها در دوران مورد اشاره، وضعیت اسفناک محل‌های تخلیه‌ی فضولات در نزدیکی سنگرها و عقاید اشخاصی که شاید خودشان هم نمی‌دانستند به چه دلیل، مشغول جنگیدن شده‌اند.
البته واقعیت آن است که دقایق ابتدایی و انتهایی اثر که بر پایه‌ی همان تصاویر سیاه و سفید کوچک پیش می‌روند، خیلی سریع می‌توانند برای مخاطبان عام، حکم نکته‌ای منفی و فاصله‌ساز مابین آنها و ساخته‌ی جکسون را پیدا کنند. موضوعی که البته با در نظر گرفتن عدم حضور این دسته بینندگان در گروه مخاطبان هدف فیلم، کاملا قابل درک هم هست و آن‌چنان جایی برای خرده گرفتن باقی نمی‌گذارد. They Shall Not Grow Old شاید به اشکال هوشمندانه‌ای، سرگرم‌کنندگی را هم در دقایقش بیابد. ولی این ابدا به معنی آن نیست که کسی باید حتی برای یک لحظه، از قصه‌گویی‌اش به عنوان چیزی جز یک مستند پراهمیت تاریخی و ساخته‌شده برای دنبال‌کنندگان جدی‌تر هنر هفتم یاد شود.
قدرت تدوین بسیار بالای فیلم، یقینا تاثیر به سزایی در افزایش فهم مخاطبان نسبت به کلیت ماجرا و غرق شدن آنها در دل روایت صد در صد واقع‌گرایانه‌اش دارد
همه‌ی زحمت‌های کشیده‌شده در راه ساخت این تجربه‌ی شاید منحصر به فرد سینمایی، درون بخش‌های مشخصی از آن به چشم می‌آیند. مکان‌هایی که ناگهان شما را به خودتان می‌آورند و باعث می‌شوند بفهمید که تصاویر و صداگذاری این فوتیج‌های بهبودیافته، در بسیاری مواقع حتی محدودشده به صحبت‌های در حال پخش کهنه‌سربازها هم نیست و خودش، قصه‌ای طولانی، دردناک و عجیب را روایت می‌کند. این شات‌ها بعد از زنده شدن دوباره، پخش با سرعت مشخص، رنگ یافتن و دریافت صداهایی که احتمالا در حقیقت داشته‌اند، شما را جدی‌تر از بعضی از بهترین فیلمهای بهترین کارگردان‌ها، وارد جبهه‌های جنگ می‌کنند. جنگی که ما مثل سربازها، هرگز چیزی درباره‌ی ریشه‌ها، علل شکل‌گیری و پیچیدگی‌های سیاسی حاضر در پس‌شان نمی‌فهمیم و متشکل از همین سکانس‌هایی است که می‌آیند و می‌روند. از مرد زخمی‌شده‌ای که با دیدن دوربین هیجان‌زده میشود و دست تکان میدهد تا سربازان آلمانی اسیرشده‌ای که از نگاه‌های‌شان، خوشحالی برای راحتی از این مبارزه‌ی بی‌پایان می‌بارد.
در بین همه‌ی این تجربه‌های غیرمنتظره، در بین همه‌ی این تصاویری که قطعا بعضی‌های‌شان نگاه یک‌طرفه‌ای به رخدادها دارند و در بین پخش صداهای کرکننده‌ی مرتبط با نبردها، خون‌ریزی‌ها و درد کشیدن‌های بی‌پایان سربازان، یک نکته همواره توجه بسیاری از تماشاگران «آنها نباید پیر شوند» را به خودش جلب خواهد کرد. آن هم چیزی نیست جز این که همچنان ارزشمندترین و هیجان‌انگیزترین سکانس‌های فیلم، به لحظات نگاه کردن آدم‌ها به دوربین با لبخندهای‌شان تعلق می‌یابد. آدم‌هایی که یک قرن پیش کشتند و کشته شدند و یک قرن پیش، از همه‌جا بی‌خبر به لنز یک دوربین چشم دوختند. شما بگویید اگر این بهترین سند برای اثبات بی‌هویتی و بی‌خاصیتی جنگیدن انسان‌ها با یکدیگر بر سر هر چیزی در هر شکلی نیست، دیگر چه مدرک خاص‌تر و فوق‌العاده‌تری برای این ادعا در جهان وجود دارد؟
سفر بکر پیتر جکسون به درون جنگ جهانی اول
معرفی و بررسی مستند
They Shall Not Grow Old
سفر جالب و بکر پیتر جکسون به گودال ها و سنگر ها و زندگی های جنگ جهانی اول…
پیتر جکسون فیلم های خاک خورده قدیمی را ترمیم و رنگ آمیزی کرده و با اضافه کردن صدا ها، رنگ و روی تکنولوژی را به طعم اصیل آن تزریق می کند و به زندگی سربازان جان می دهد.
پیتر جکسون یک تجربه ی هنری بصری عالی ایجاده کرده و به نوعی شیرجه ای جذاب و مستند را به درون سربازان عادی و معمولی جنگ جهانی انجام داده و آن را مانند یک زندگی سینمایی به بینندگان ارائه کرده است.
این کار او با استفاده از تکنولوژی پیشرفته دیجیتال برای بازگرداندن فیلم های سیاه و سفید قدیمی به یک زندگی رنگی با کیفیت صورت گرفته و زندگی یک نظامی را پوشش میدهد. او فیلم های قدیمی را رنگ داده و هدف دار کرده و همچنین با استفاده از خاطرات و نامه ها برای صدای روایت از آن چه گفته اند استفاده می کند. اثر کار جکسون روی تصاویر شگفت انگیز است. انگار او ارواح را با چهره هایی فراموش نشدنی احضار کرده و جان بخشیده است.
در طول دیدن فیلم متوجه شدم جنگ های جهانی قرن بیستم به چه میزانی سورئال و الهام بخش هستند. چه کسی فکر می کرد روزی بتوان فیلم های سیاه و سفید قدیمی را 3D و رنگی کرد و اینچنین آن ها را سینمایی کرد. البته این کار جکسون چالش برانگیز بوده چرا که شاید این اقدام تصاویر مصنوعی و سردی را تولید می کرد و نتیجه نیز افتضاح می شد. اما بعد از دیدن چند دقیقه از فیلم متوجه عدم مقاومت در برابر مدرنیته می شویم و نتیجه کار واقعا عالی است.
البته فیلم محدود به یک دیدگاه است و تنها در مورد جبهه غربی است و چیزی در مورد دیدگاه آلمان و یا جای دیگر وجود ندارد. با این حال نمی شود به جکسون خورده گرفت چرا که جکسون از آرشیو های خاص بی بی سی و موزه جنگ امپریال استفاده کرده است.
این فیلمی است که شما را با یک نسخه شدید از تمام احساسات قدیمی آشنا می کند و نشان می دهد که چگونه بی رحمی و بی کفایتی یک طبقه حاکم این سربازان را در جهنمی از آتش و خون قرار می دهد. و آنها باید چرخه ای از زندگی سخت را تجربه کنند و در آخر بپرسند این جنگ برای چه به وجود آمد؟ آیا واقعا نیاز به این همه کشتار و خون ریزی بود؟ آن ها هیچ وقت پیر نمی شوند یک کار عالی از پیتر جکسون است که نشان می دهد پیوند تکنولوژی با تاریخ کتبی و بصری چه نتیجه ای دربر خواهد داشت.
دیدن این مستند را از دست ندهید.