فصل یک این سریال بی نظیر بود. فصل دوم هم درخشان بود. اما متاسفانه فصل سوم دقیقا همون داستان فصل اول سریاله که علاوه بر تکراری بودن ، برای مخاطب هم لو رفته ست. قرار بود این سریال « آنتولوژی » باشه یعنی هر فصل داستان متفاوتی داشته باشه و بی ربط به فصل های قبلی. ولی دقیقا همون قصه رو دوباره ساختند فقط ضعیفتر.اگر این فصل به تنهایی یک سریال بود و فصل اول را ندیده بودیم میتونست عالی باشه. چون اجرا و بازی ها درجه یک هستند. به هر حال من توی ذوقم خورد بعد از دو فصل درخشان.

فوق العاده. درجه یک. از ثانیه ثانیه ش لذت میبرم.بعد از «ویلفرد» مدتها بود سریالی که واقعا کمدی باشد و متفاوت هم باشد ندیده بودم، تا این سریال. به نوعی تمسخر سریال های خون آشامی و ومپایر بازی های مسخره ی این روزهاست. پس اگر «خاطرات خون آشام» را دوست دارید سراغ دیدن این نروید. این سریال بازسازی و اجرای مجددِ فیلمی با همین نام است که با همین تکنیک ساخته شده. در واقع ما فیلم را از زاویه ی دید دوربینِ گروه مستند سازی میبینیم پس اجرای سریال هم مستندگونه است اما پر از جلوه های ویژه کامپیوتری یا ویژوال افکت است. در باره ی چند خون آشام که در نیویورک و در زمان حال زندگی میکنند. طنز به شدت قوی ای دارد(کمدی موقعیت) و بسیار دلنشین است. اگر ذهنتان به کمدی های مبتذل یا دم دستی عادت کرده باشد و توقع شوخی های سرراست و زودفهم را داشته باشید طبعا لذت نمیبرید. ولی اگر کمدی موقعیت را بشناسید و طنز کلامی دوپهلو را درک کنید شیفته این سریال میشوید. ضمنا چون شخصیت های فیلم گاهی تا چند صد سال یا هزاران سال سن دارند و از قومیت های مختلف هستند ، انگلیسی را اشتباه حرف میزنند که همین باعث شوخی های ناب کلامی می شود. اگر سریال را با زبان اصلی درک کنید یا با ترجمه ی درست ببینید، لذت میبرید. (درون پرانتز هم بگویم که یکی از شخصیت های اصلی سریال را «کیوان نواک» که ایرانی الاصل است بازی میکند)

فصل یک ، درخشان بود و کاملا بیننده رو راضی نگه میداشت ولی فصل دو کمی افت کرد. هرچند باز هم راضی کننده بود. در مجموع به کسانی که تردید دارند در دیدن این سریال باید بگم که بعید میدونم پشیمون بشید. سریال همونطور که از اسمش پیداست در باره ی یک جوان کلاهبردار است که در مخمصه ای گیر افتاده و داستان سریال همین پیدا کردن راه هایی برای بیرون رفتن از مخمصه در لحظه است که باعث به وجود آمدن تعلیق و نوعی استرس در بیننده میشود که جذاب است. فرمول این نوع فیلمها یا سریال ها همان فرمولی ست که هیچکاک پایه گذاری کرد یعنی به تماشاگر اطلاعات کامل در باره موضوع یا اتفاق های مربوط به داستان و شخصیت ها میدهیم، در حالی که خود شخصیت های فیلم ، بی اطلاعند و این باعث ایجاد تعلیق میشود. البته فقط فرمول فیلمسازی همان فرمول است، توقع نداشته باشید قصه شبیه فیلمهای هیچکاک باشد. اگر داستان های مربوط به کلاهبردارها و آدم های خیلی زرنگ که در لحظه برای هر مشکلی راه حلی پیدا میکنند برایتان جذاب است، حتما عاشق این سریال خواهید شد. (ببخشید طولانی شد.)

همه اش درست بود. مشکل از پخش کننده شماست. کدک ۲۵۶ دانلود کردی احتمالا. برای موبایل mxplayer نصب کن و برای کامپیوتر آخرین ورژن pot player یا km player.

« دیوید سوشه » بیست و پنج سال ، ذهن و چشم مارو عادت داد به چهره و بازی خودش در نقش پوآرو. و البته که فوق العاده بود. ولی بیست و پنج سال اینقدر مدت زیادیه که دیگه نمیشه کس دیگه ای رو به جای اون توی این نقش باور کرد. حتی ابرقدرتی مثل «جان مالکوویچ». پارسال هم «کِنِت برانا» در نقش پوآرو یک فیلم بازی کرد که اصلا دلچسب نبود. شاید با تکرار شدن جان مالکوویچ در نقش پوآرو ، کم کم عادت کنیم و لذت ببریم. همونجور که نمیشد کسی به جز «جرمی برت» رو بعنوان شرلوک هلمز تصور کنیم ولی الان میبینیم که « بندیکت کامبربچ» خیلی بهتره. خیلی خیلی بهتره. جوری که دیگه «جرمی برت» رفته توی سایه ش.

احتمالا تصور نمیکرده ولی زمان خودش ویکتور هوگو هم خیلی معروف بوده هم پولدار. یه بارم کاندیدای ریاست جمهوری میشه. الانم هنوز رسمه خیلیا توی پاریس روز ازدواجشون میرن آرامگاه ویکتور هوگو برای ادای احترام

کاش همه مثل شما بودن دوست خوبم. و کاش دیگرانم احترام بذارن به سلیقه ی همدیگه. من خودم عاشق لئونم و دوس دارم فیلمو. فیلم خوبی هم هست. ولی شما اصلا نگفتی فیلم بده یا خوبه. فقط گفتی خوشم نیومد و برام جذاب نبود. این یعنی درست ترین شکل اظهار نظر در مورد چیزهایی که تخصصمون نیست. کاملا حق داره هر کسی سلیقه شو بگه. مثل اینکه یکی از یک غذا خوشش نیاد. نگفته که اون غذا بده یا بی ارزش. فقط گفته من دوس ندارم . با ذائقه من جور نیست. چرا حمله میکنید بهش؟ دمتون گرم مستر ولی زاده. لیون فیلم خوبی ست که خیلی ها دوسش ندارن.

دوست کم سن و سال من. برای اینکه راجع به سینما نظر تخصصی بدی باید سواد سینمایی داشته باشی.در غیر اینصورت مبتونی فقط اعمال سلیقه کنی یعنی بگی از فیلم خوشم میاد یا از فیلم بدم میاد به این دلیل یا اون دلیل یا حتی‌ بی دلیل. ولی اجازه نداری بگی فیلم خوبه یا بده چون سواد تشخیصشو نداری. توی هر رشته ای همینطوره البته. و بله در این اواخر کارهای بسون اُفت کرده .اینو از کسی که سینما خونده ، گرایششم کارگردانی بوده قبول کن که لوک بسون اُفت کرده، نسبت به خودش البته.با توجه به اینکه کسی ست فیلمهای خوبی مثل The big blue رو ساخته. لطفا به مردم اطلاعات غلط نده چون معلومه از سایت های درجه چندم فارسی سرچ کردی. خیلی از اسمها رو اشتباه نوشتی و خیلی از فیلمها هم اصلا مال لوک بسون نیست. خیلی از فیلمهاهم که نوشتی درجه سه و چهارن و شما به عنوان شاهکار یاد کردی. مثل تاکسی و taken. احتمالا منظورت از آنژلا ، Angel-A بوده و منظورت از دختری به نام نیکیتا ، Nikita بوده. سری فیلمهای Taxi هم مثل مجموعه فیلمهای Taken و Transporter از کارهایی ست که تهیه کرده و نه کارگردانی.که البته خیلی بیشتر از اینهاست و توشون فیلمهای خیلی خوب هم هست..فیلم بد هم هست. فیلم دریاچه هم نمیدونم چیه یادم نیست همچین فیلمی رو. ضمنا اینارو نگفتم که ناراحتت کنم فقط گفتم که اطلاعات رو تصحیح کنم. عزیزی شما.

.....از دیوید فینچر و کارگردانیش....... اشتباه تایپ شد. و چرا نمیشه متنی که فرستادی رو ادیت کنی اقای دیبا موویز؟

اگه هنوز کسی وجود داره که فایت کلابو ندیده باشه ، اول این فیلمو ببینه بعد بره به باقی کاراش برسه. یعنی چی آخه اهل فیلم دیدن باشی و فایت کلابو ندیده باشی. البته که شاید فلسفه ی فیلمو خیلی سرراست نشه درک کرد ولی لذت خواهید برد. از دیپید فینور و کارگردانیش. از بازی برد پیت. و ادوارد نورتن که فوق العاده ست.

چون صدای خسرو خسروشاهی به گوشتون آشناتره تا صدای گری اولدمن. قبلا صداشو روی شخصیت های زیادی شنیدین از آلن دلون و آل پاچینو تا داستین هافمن و آمیتاب بچن . همینطور صدای بهرام زند که قبلا صداشو روی فیلمهای جرج کلونی و راسل کرو یا روی شخصیت شرلوک هلمز و لین چان شنیدید، ولی صدای ژان رنو برای گوشتون غریبه ست. همینطور صدای بقیه ی کاراکترا. بیشتر خاطره ای که با این صداهای فوق العاده داریم دوبله رو برامون جذابتر از صدای اصلی میکنه. وگرنه واقعا صدای اصلی فیلم چیز دیگه ست. توی دوبله خیلی از جزئیات از دست میره.

مگه هنوز کسی وجود داره که لئون رو ندیده باشه؟ یه نسل با لئون زندگی کرده.عاشقش شده. پلان به پلان فیلم رو خورده روی وی اچ اس. لئون لئون لئون. ماتیلدا بزرگ شده و ناتالی پورتمنه واسه خودش. گری اولدمن هرچند همچنان جذابه ولی پیر شده. ژان رنو به فیلم های درجه دو رسیده و لوک بسون به چرت سازی. اونوقت هنوز کسی هست که لئون و گلدونشو تفنگشو ، شیشه شیرشو ، عینکشو هنوز ندیده باشه؟ یه یاد آوری هم بکنم به اونایی که تازه فیلمو میبینن. این نسخه با اسم « لئون » نسخه ی پخش اروپاست. توی آمریکا با اسم « پروفشنال » اکران شده و کمی با هم متفاوته توی تدوین. خیلی کم . در واقع چند دقیقه تایم فیلم متفاوته فقط.

واویلا. واویلا. واویلا. استاد کمتر این تحلیل های شبکه خبر راجع به هالیوودو ببینید و کمتر خزعبلات آخوندا رو گوش کنید. فرق فانتزی با واقعیت رو هنوز باید بهتون یاد اوری کنند؟ خودتون تشخیص نمیدید؟ چیزی که با یکی از حواس پنجگانه ت نمیتونی حسش کنی ، بی شک وجود نداره. میره توی پوشه ی خرافه. به هر حال. توی سریال هایی با شخصیت های جادوگر، ومپایر ، بیو ولف یا سایر گونه های تخیلی تولید شده، این سریال یکی از نمونه های خوبشه. شبکه ی اسکای وان مدتی ست سریال های با کیفیت با عوامل بسیار خوب تولید میکنه. مثل یانگ پاپ یا تراست که هر دو فوق العاده اند.دیگه میشه به لوگوی اسکای وان بادخیال راحت اعتماد کرد. البته که این سریال تا همین پنج قسمتی که دیدم. فوق العاده نیست ولی خوبه.و توی مشابه های خودش یکی از بهتریناست.

هر چند « میشل گوندری » یکی از تهیه کنندگان و کارگردانان سریاله، اما فضای سریال بسیار شبیه کارهای گوندری ست مخصوصا The Science of Sleep. به نظرم سریال فوق العاده ست و بر خلاف برخی کامنت ها که گفتند این سریال برای بچه هاست ، به هیچ عنوان مناسب بچه ها نیست و برای بچه ها هم ساخته نشده. اصولا شبکه ی شوتایم کارهای کودکانه یا تین ایجری تولید نمیکنه. طنز تلخ و نگاه روانشناسانه به رفتار شخصیت ها در کنار شیوه ی تولید خاص که متکی به دکور و گاه تکنیک های انیمیشن (انیمیشن به معنای کارگردانی فریم به فریم) هست ، از مشخصه های پررنگ این سریاله.

ممکن نیست از دیدن این سریال پشیمون بشید. داستان و فرم رواییِ نو. بازیهای در حد شاهکارِ تمام بازیگران. اجرای جذاب و چشم نواز. به علاوه ی پیچیدگی ها و رازآلودی و غیر قابل حدس بودن معماهای داستان ، این سریال را به یکی از بهترین های سالهای اخیرِ اچ بی او و شاید تمامی کانال های تلویزیونی تبدیل کرده است.

اگه عاشقانه های کره ای رو می پسندین ، این سریال یکی از بهترین نمونه هاشه. در حد قابل قبولی جذابیت موضوعی داره و کشش داستان هم در حدی هست که پشیمون نشید از دیدنش. البته باز هم میگم به شرطی که این نوع از رومَنس ها رو که معمولا مثلث یا مربع های عشقی با کمی چاشنی طنز هستند رو دوست داشته باشید.

فوق العاده است این اسپین آف. اگه برکینگ بد رو دوست داشتین ، این سریال رو هم دوست خواهید داشت. شاید حتی بیشتر. به نظرم به لحاظ ساختار خیلی جلوتر از برکینگ بده. و بازی باب آدنکیرک در حدّ شاهکاره.

قابل تحمله ولی نسبت به نسخهٔ بی بی سی بسیار بسیار ضعیفتره. نسبت به نسخهٔ آی تی وی هم ضعیفتره. با وجودی که سعی شده عین به عین همون شخصیت ها کپی بشن _البته با تبدیل شدن به شخصیت های ژاپنی_ ولی ابداً اون جذابیت رو نداره. از اچ بی او بیشتر انتظار داشتم. داستان ها خیلی ساده اند و پیچیدگی ای در حل مشکلات دیده نمیشه. عموما هم قابل حدس زدنه که قاتل کیه یا مشکل کجاست. البته!البته! من فقط چند قسمت اول رو دیدم. شاید به مرور جذابتر بشه. شاید با ورود کاراکتری مثل جیمز موریاتی ، داستان هم جذابتر بشه. و ضمنا عجیب بود که از قسمت اول برادر شرلوک_نسخهٔ ژاپنی مایکرافت_ وارد داستان شد. ببینیم در ادامه چی میشه ولی امیدوار کننده نبود شروع سریال.