"2 نفر که میخان با هم برن تو تخت خواب در مقابل کل دنیا" مسخره ترین،کلیشه ترین سوژه نویسندگی در جهان. متاسفانه ما در کشورهایی با مردم مغز فندقی زیاد میبینیم اینجور داستان هارو مثل ترکیه ، کره ، هند ، ایران

ز کامنت های کسانی که رمان اصلی سریال رو خوندن متوجه شدم سریال خیلی به کتاب پایبند و تغییرات خاصی نداشته و خیلیا این سریال رو به عنوان بهترین سریال اقتباسی از رمان قلمداد کرده بودن.البته کسانی که رمان خون هستن و داستان رو درک کردن.تشابهات زیادی بین زندگی نویسنده کتاب Gillian Flynn و و داستان اصلی هست مثل روزنامه نگار بودن camille و کاراگاه richard که اهل kansas city هستش. من فکر میکنم هسته اصلی سریال در مورد اینه که بیماری های روانی هم میتونه یه جورایی واگیر دار باشه و به شکلی دیگه اطرافیان رو تحت تاثیر قرار بده مثل : بیماری adora مادر camille که ۳ تا دخترش تحت تاثیر بیماریش قرار گرفتن و به فاجعه تبدیل شد. از جهاتی دیگه سریال داره گوشزد میکنه بیماران روانی مثل camille نباید از اجتماع ترد شن و دست رد به سینه شون زده بشه بلکه نیاز به پشتیبانی صمیمانه دارند تا به اجتماع برگردند.مثل پشتیبانی که Frank Curry کارفرمای camille ازش کرد و همچنین انتقاد میکنه از دید عموم مردم نسبت به کسایی که همرنگ جامعه نیستند و در اقلیت قرار دارند. برای مثال کانسپتی که مردم شهر windgap در مورد bob nash و jhon keene دارند.وقتی یک اتفاق وحشتناک درون یک جامعه میوفته متهم ردیف اول همیشه آدمیه که همرنگ جامعه نیست و با عموم فرق داره. به عبارتی ما باید تفاوت هارو بپذیریم. از طرفی شخصیت هایی مثل adora را مورد انتقاد قرار میده که بی نهایت دنبال توجه و خوب و بی نقص جلوه کردن خودشون هستند در حالی که شاید هیولایی خندان باشند.