مارگو رابی و ویل اسمیت تو یه فیلم باشن یه شاهکار هنری میشه بی نظیر میشه (این نظر شخصی خودمه). درست مثل فیلم تمرکز با بازی ویل اسمیت و مارگو رابی که نقش آفرینی بسیار زیبایی داشتن ولی احساس میکنم فیلم مثل اولش در نمیاد ویل اسمیت مثه نمکه غذا میمونه تو فیلم جوخه انتحار

نه اونقدرام که میگی تخیلی نبود اگه دقت کنی در سال 1893 فینال مسابقات بوکس سبک وزن جهانی اندی بوون و جکی بروک 110 راند با هم فایت میکردن که معادل 7 ساعت فایت بود که این امکان پذیره و در مورد اون سقوط آخر هم چون ظربه به سرش نخورد و خیلی خوش شانسه. یک انسان از طبقه دهم هم بیوفته زنده میمونه و حتا این اتفاق هم افتاده و زنده مونده بستگی به چطور افتادن و شانس داره دیگه

خب اگه بخوایم واقه بینانه باشیم جان خیلییی خسته شده بود به هر حال انسانه دیگه ادمام خسته میشن اما وقتی دید دو تا نینجا دارن مسخرش میکنن عصابش خورد شدو از عقلش استفاده کرد کمربندو دراورد بدون اون نمیتونست. اگه دقت کنی نیرو های اون کچل بی خاصیت خییلیی قوی بودن خودت دیدی که تو فیلم فقط 3 نفرشون چن نفر آدمو کشتن. ***بعد تو این قسمت اگه دقت کرده باشی جان واسه هر کی خم شد آسیب دید به جز رییس کل که وقتی آخر فیلم رفیقش زد پرت شد پایین و اون کفتر بازه نجاتش داد حسابی ازش کفری شده و انگار قراره قسمت بعدی ای هم باشه قراره پدرشونو در بیاره عو رییس کل بشه. بعد در مورد خم شدنش واقعا چاره ای نداشت سوپرمن نیست که انسانه فقط از ژن بسیار قوی و اینو داشتن نشون میدادن که جان خدا نیست و بعضی وقتا کم میاره و بسیار هم عالی بود

فیلم بسیار بی نظیری بود اما وقتی بی نظیر تر شد که فهمیدم نوید نگهبان در نقش سلطان و نسیم پدراد در نقش دالیا ایفای نقش کردند دو ایرانی طبار که بسیار به ایرانی بودن افتخار کردم و شرم نداشتم مث بعضی از موقع ها. انتظار نداشتم اسم عرب تو فیلم بیاد ولی هزار و یک شب یا بهتر بگم هزار افسان اصلیتی ایرانی داره چرا که داستان اصلی یا داستان بنیادین آن ایرانی است و آن قصه خود شهرزاد است. در کل فیلمه بی نظیری بود این نظر شخصیه خودمه امید وارم شما هم لذت کافی رو از دیدن فیلم ببرید.