اگر از فیلمهای «نوری بیلگه جیلان» خوشتان می‌آید و هنوز جدیدترین فیلم وی («درخت گلابی وحشی») را ندیده‌اید که لطفاً عجله کنید ولی حتی اگر مثل من چندان از این کارگردان بزرگ ترکیه‌ای و سینمایش خوشتان نمی‌آید، باز هم نباید جدیدترین اثرش را از دست بدهید. شخصیت/شخصیت‌های اصلی آثار «بیلگه جیلان» اغلب افرادی گوشه‌گیر و تک‌اُفتاده‌اند و «سینان» در «درخت گلابی وحشی» از این قاعده مثتثنی نیست. همچنین این کارگردان از همان نخستین فیلمش («قصبه، 1977») نشان داد که به جدال بین نسل‌ها علاقه‌مند است. این مسئله در دیگر آثار وی کم و بیش وجود دارد ولی در فیلم درخشان «سه میمون، 2008» و همین «درخت گلابی وحشی» نمود پررنگتری دارد. برخورد «سینان» با پدر و مادرش و همچنین آن نویسنده‌ی بی‌اعصاب جذاب‌ترین بخش‌های این فیلم را شامل می‌شود. در «درخت گلابی وحشی» کارگردانی «بیلگه جیلان» حرف اول و آخر را می‌زند. فیلمنامه تقریباً در هیچ‌یک از آثار وی چندان درخشان نبوده است هرچند دیالوگ‌نویسی در فیلم‌های وی اغلب درخشان است. زمان فیلم واقعاً طولانی شده (3 ساعت و 8 دقیقه!) و ریتم کندی هم دارد ولی این ریتم کند به نفع اثر تمام شده و اصلاً اذیت نمی‌کند. اگر نمی‌توانید فیلم را در یک وعده ببینید سعی کنید در نهایت در دو وعده آن را ببینیند و نه بیشتر، چون با چند تکه دیدنش، بسیاری از ظرایف و جذابیت‌هایش را از دست خواهید داد.

هنوز زیرنویس انگلیسیش هم نیومده

«خزیدن» یک آشغال دوست‌داشتنی است. فیلم درجه‌دویی که درجه‌یک ساخته شده. از آن فیلم‌های نمونه‌ای که نشان می‌دهد چرا در ژانر وحشت کارگردانی از فیلمنامه به‌مراتب مهمتر است. «الکساندر آجا»ی فرانسوی‌تبار با سابقه‌ی نسبتاً خوبی که در سینمای وحشت دارد انتخاب فوق‌العاده‌ای برای این فیلم کم‌بودجه بوده که نشان از هوشمندی تهیه کننده‌ی اثر (جناب «سم ریمی» عزیزمان) دارد. در این فیلم تعدادی تمساح بدذات و گرسنه و بی‌رحم داریم که می‌خواهند پدری را همراه با دختر طنازش یک لقمه‌ی چپ کنند! تمساح‌های عزیز قصه‌ی ما وقتی این پدر و دختر را گیر می‌اندازند، میل زیادی به سریع تکه تکه کردنشان ندارند ولی به دیگر قربانیان امان نمی‌دهند! رابطه‌ی پدر و دختر تا حدودی گرم و صمیمی از آب درآمده اما دیالوگ‌هایی که بینشان رد و بدل می‌شود گاه بسیار مفرح و خنده‌آور است. البته فیلمنامه «خزنده» در نهایت آن‌قدر بد نیست که نشود هیچ‌کاریش کرد. «الکساندر آجا» نسبت به بودجه کمی که در اختیار داشته، توانسته چندین و چند تمساح باورپذیر خلق کند. فیلم چند ترس ناگهانی خوب (جامپ اسکر) دارد ولی دلیل موفقیتش به اتمسفر خوفناکی مربوط می‌شود که البته بازی خوب بازیگرانش (خصوصاً خانم «کایا اسکودلاریو») هم در این امر دخیل بوده است. خزنده برای تماشاگر اهلش همچون هدیه‌ای گران‌بها است ولی برای مخاطب نااهلش هیچ ارزشی قائل نیست چنان که آن‌ها برای این اثر هیچ ارزشی قائل نخواهند بود.

سلام. دوستان دانلود نکنید. فردا وب دی ال میاد.

«ما» قطعاً یکی از بهترین ترسناک‌های سینمایی چند سال اخیر در حوزه کارگردانی و بازیگری است. جردن پیل موفق می‌شود تا با کارگردانی حساب‌شده‌اش با کمترین استفاده ممکن از ترس لحظه‌ای، وحشتی قابل قبول به جان مخاطب بیاندازد. البته این از آن‌دسته ترسناک‌هایی است که احتمالاً در سالن سینما به‌خوبی مخاطب را می‌ترساند ولی در نمایش خانگی بیشتر به یک تریلر پهلو می‌زند. بازیگران برای «ما» سنگ تمام گذاشته‌اند. «لوپیتا نیونگو» بیش از همه در نقش خود می‌درخشد و حتی جا دارد که نامزدی اسکار را به دست بیاورد. اما فیلمنامه اثر با وجودداشتن ایده‌ای درخشان و پرداخت نسبتاً خوب شخصیت‌های اصلی واجد حفره‌هایی است که از ارزش‌های آن به‌عنوان فیلمی عالی کاسته و مرتبه‌اش را در حد اثری خوب تقلیل داده است. ژانر وحشت پتانسیل بالایی برای نمادپردازی دارد هم‌چنین این ژانر برای پرداخت مفاهیم سیاسی و اجتماعی اگر نه بهترین، یکی از بهترین‌ها محسوب می‌شود. این همچون شمشیری دو لبه می‌توانند به‌نفع یا ضرر فیلم‌های این ژانر تمام شوند. به‌نظر می‌آید که «پیل» مقهور پیام‌های سیاسی و اجتماعی اثرش شده و این حواس‌پرتی اثر منفی‌اش را بیشتر از همه در فیلم‌نامه نشان می‌دهد. به هر حال «پیل» نشان می‌دهد که موفقیت فیلم اولش (برو بیرون) تصادفی نبوده و او را می‌توان یکی از استعدادهای بزرگ سینمای وحشت دانست که البته هنوز بهترین فیلمش را نساخته است.

«ژانگ ییمو» از جمله کارگردانهایی است که تنوع زیادی در سبک و ژانر فیلمهایش به چشم میخورد. حداقل از نظر ظاهری بین فیلم «راهی به خانه/در راه خانه، 1999» -که تحت تأثیر تعدادی از آثار «عباس کیارستمی» ساخته شده- با «خانه‌ی خنجرهای پران، 2004» که فیلمی رزمی با تصاویر کورئوگرافیک است، شباهتی وجود ندارد. همچنان که درام «زیستن، 1994» شباهت چندانی به درام «هزاران فرسنگ تنها تاختن، 2005» ندارد. «ییمو» خود در جایی گفته که دوست ندارد فیلم‌هایش را به‌گونه‌ای شبیه هم بسازد که مردم بدون نگاه به تیتراژ، بتوانند او را به عنوان کارگردان آن‌ها حدس بزنند! با این وجود «ییمو» همچنان توسط عده‌ی زیادی از تحلیلگران سینمایی کارگردانی مؤلف قلمداد می‌شود. «سایه، 2018» جدیدترین فیلم «ییمو» و چهارمین فیلم رزمی وی محسوب می‌شود. «قهرمان،2002»، «خانه‌ی خنجرهای پران، 2004» و «نفرین گل طلایی، 2006» سه فیلم رزمی قبلی «ییمو»، از نظر بصری خیره کننده بودند، نکته‌ای که در «سایه» نیز به چشم می‌خورد اما سه فیلم قبلی در مقایسه با «سایه» تنوع رنگ بسیار بیشتری داشتند. در «سایه» متناسب با نام اثر و داستان آن، رنگ قالب خاکستری است و رنگ‌های دیگر خیلی کم و آن‌هم در کم‌رنگ‌ترین حالت خود در تصویر ظاهر می‌شوند به گونه‌ای که فیلم در بسیاری لحظات ممکن است سیاه و سفید به‌نظر بیاید. «سایه» از نظر اکشن بسیار قدرتمند است ولی این به معنای داشتن سکانسهای اکشن متعدد نیست. پس توقع دیدن اثری پر زد و خورد را نداشته باشید، کما این‌که فیلم‌های «ییمو» از نظر طراحی سکانس‌های اکشن، تقریباً شباهتی به فیلم‌های مشابه خود ندارند. مثل هر سه فیلم رزمی قبلی، پیچش‌های داستانی در این یکی نیز وجود دارد ولی در این یکی با پیچ‌های تندتر! افرادی که با تاریخ و فرهنگ چین آشنایی بیشتری دارند از این فیلم لذت بیشتری خواهند برد. بخصوص آشنایی با مفهوم «یین و یانگ» که از معروفترین نمادهای «تائوئیسم» محسوب می‌شود، برای درک اثر ضروروی است. «زیستن، 1995» به نظرم تا به حال، بهترین فیلم «ییمو» می‌باشد. فیلمی که برنده‌ی جایزه‌ی بهترین فیلمنامه، جایزه‌ی بزرگ هیئت داوران- به صورت مشترک- و جایزه‌ی کلیسای جهانی –به صورت مشترک- از جشنواره کن شد. به نظرم «زیستن» حتی از «پالپ فیکشن، کوئنتین تارانتینو» -که جایزه نخل طلای کن را برد- و «قرمز، کریستوف کیشلوفسکی» -که به عقیده‌ی خیلی‌ها بهترین فیلم آن دوره‌ی جشنواره کن بود- فیلم بهتری است. اما «سایه» در کارنامه‌ی خود «ژانگ ییمو» چه جایگاهی دارد؟ از بهترین‌های اوست. بین چهار فیلم رزمی او چه جایگاهی دارد؟ به‌دشواری می‌توان گفت بهتر یا بدتر از آن‌ها است اما به نظرم فیلمنامه‌ی بهتری نسبت به آن سه دارد.

سلام. مجدداً مچکرم برای زیرنویس خوبتون. عجب فیلم خوبی! خیلی خوب!!!!!!! و چه فیلمنامه خوبی داشت! از نظر بصری هم که خیلی درخشان بود. به نظرم یکی از بهترین فیلمهای 2018 بود.

آقا خیلی ممنون. واقعاً گل کاشتی. نمیدونی چقدر منتظرش بودم. من کارهای ژانگ ییمو رو دنبال میکنم. در کارش فراز و فرود داره ولی در مجموع کارگردان بزرگیه.

چقدر فیلم داریو آرجنتو بهتر بود! اون سکانسهای مرگ حیرت انگیز کجا و این مرگ های مسخره کجا!

کو تا زیرنویسش بیاد!

سلام. دوستان کسی از شما این فصل رو کامل دیده؟ داستان تا حد زیادی در همین فصل جمع میشه یا جوری تموم میشه که داستان تا حد زیادی الکن میمونه. لطفاً اسپویل نکنید و در همین حد جواب بدید.

آقا تو رو خدا زیرنویس!!!!!!