این فیلم کوچکترین ترس و هیجانی رو منتقل نمیکنه چون بازی بازیگرها واقعا افتضاح و بی روحه.داستان فیلم خیلی عالیه اما واقعا ساخت فیلم فوق العاده ضعیفه.

دوست عزیز این فیلم هیچ ارتباطی با فیلم ممنتو نداره.لطفا مقایسه نکنید.به علاوه کریستوفر نولان هم کارگردان بسیار خوبیه و کاملا خودش و فن هاش قابل احترام هستند.

قوی ترین بازی دیکاپریو فیلم what's eating gilbert grape است.البته به نظر من.توصیه میکنم اگر ندیدید حتما به خاطر بازی عالی دیکاپریو ببینید.

"حاوی اسپویل " فیلم بسیار خوب است.البته باید دانست که همیشه در فیلمها یا سریالهای هالیوود "مسیحیت "اعتقاد حقیقی و برتر شمرده میشود.نمونه :1-سکانس آخر همین فیلم.2-فیلم جن گیر3-فیلم طالع نحس و در پایان با اینکه توقع نداشتم سکانس ورود فلوکی به غار در اواخر سریال وایکینگ ها و مشاهده ی صلیب میان سرزمینی که به تصور فلوکی خدایان اسکاندیناوی در آن ساکن بودند. باید دانست که آنچه موجب کمال یک انسان میشود.دین و اعتقاد او نیست "انسانیت"اوست.

"اسپویل": نگاهی روانشناسی به فیلم که نوشته ی خودم هست و امیدوارم مورد توجهتون قرار بگیره: 1-اسکیزوفرنی :دوپاره شدن مغز (برزخ واقعیت و خیال):دراین بیماری شخص تفاوت میان واقعیت و وهم را درک نمیکند و باورها یا هذیانهایی غلط و غیر واقعی دارد. هذیان بزرگ منشی: فرد حس میکند شخصیتی بزرگ است مانند شخصیت اصلی این فیلم که فکر میکرد مارشال است و در ماموریتهای بزرگی بوده است. 2-هذیان گزند و آسیب: در بیماران اسکیزوفرن بسیار شایع است.باور به اینکه همه قصد توطئه و زدن آسیب دارند.اگر دقت کنید آتش افروز دقیقا شخصی بود که در سکانسی راجع به خشونت صحبت میکرد و میگفت همه عاشق خشونتند و این باور غلط یعنی وجود آتش افروز داستان یا هذیان گزند و آسیبی بود که ذهن دی کاپریو ساخته بود. 3-شایع ترین نوع اسکیزوفرنی پارانویید یا بدگمان است.در این بیماری شخص به نزدیک ترین اشخاص و حتی کسانی که بسیار او را دوست میدارند بد گمان میشود.همان گونه که دی کاپریو به هیچ کس اطمینان نداشت.اسکیزوفرنی گاها با یک تروما یا ضربه بروز میکند که میتواند روحی یا جسمی مانند ضربه به سر باشد.که در اینجا تروما در لحظه ی قتل سه کودک توسط مادر به وقوع می پیوندد. 4-لحظه ی ورود به جزیره شکل اسلحه باز کردن همراه دی کاپریو کاملا خط بطلانی بر همکار بودن او به عنوان مامور فدرال میکشد. 5-مهم ترین نکته:بیماران اسکیزوفرن هرگز قبول نمیکنند که بیمار هستند. موضوع اصلی در پیچیده شدن فیلم این است که در طول فیلمهای روانشناسی راز آلود مانند ذهن زیبا(البته ذهن زیبا تا نیمه های فیلم) یا جزیره ی شاتر کارگردان از "ذهن فرد بیمار" به جهان نگاه میکند و با توجه به نکته ی پنجم که میگوید بیماران اسکیزوفرن هرگز خود را بیمار نمیدانند ذهن مخاطب در دو راهی قرار میگیرد.

تا بحال آدمی به بیخیالی لباوسکی ندیدم.فیلمش خیلی خنده داره.و البته جزو کمدی های کاملا معنا گراست.کلاس این فیلم کمدی تقریبا با تمام فیلمهای دیگه فرق داره.جالبه چند وقت پیش یک فیلم به اسم خوک از مانی حقیقی دیدم.شکل حرف زدن شخصیت اصلی کاملا الهام گرفته از لباوسکی بود.ضمنا فانتزی و خیال پردازی او هم کاملا مشابه با یکی از سکانسهای این فیلم بود.

راستش رو بخواید دوستان من بیشتر کلمه ی هم جسم گرا رو تایید میکنم.به نظرم کلمه ی "جنس"ریشه در ذات داره.با توجه به اینکه یک فرد هم جسم گرا فرضا اگر جسم مردانه دارد از درون زن است فقط از لحاظ جسمانی با طرف مقابلش یکسان است.پس شاید بهتر بود نام هم جسم گرا انتخاب میشد.اینکه تمایلات یک انسان متفاوت است بحثی جدا از قوانین تفکر بر انگیز و زشتی است که اکنون شاهد آن هستیم.منظور اینکه چرا در برخی کشورها آزادی حضانت کودک به یک زوج هم جسم گرا داده میشود.حال آنکه اگر کودکی بتواند تمایلات عادی داشته باشد و ازدواج کند با دیدن دو هم جسم که مشغول روابط عاشقانه هستند قطعا دچار دوپارگی ذهن و انحراف از جاده ی زندگی سالم خواهد شد.

ای جانم....یعنی مرده ی این نظرتم

لطفا به نظرات دیگران احترام بذار .همین طور به خودت .اگر حرفی برای گفتن داری بزن و کسی رو دست ننداز.

اصلا درکت نمیکنم.برو یکم مطالعه کن

سریال بسیار خوبی است.تا پایان فصل چهار را دیدم.هر چند که تقریبا تمام فیلم بر مبنای تفکرات اگزیستانسیالیستی ساخته شده.خصوصا هنگامی که رگنار در فصل چهارم نزد شاه الا میرود.در واقع سریال گاها بر این باور است که حتی در برابر نوع مرگ خود نیز آزاد هستیم.که البته تصور خود بنده هرگز این چنین نیست.

آره جالبه.حالا من تو فیلم پدر خوانده این سوتیا رو دیدم.موقعی که سانی میره برای بار دوم از خواهرش دفاع کنه قبل از پیاده شدن تیر میخوره .ولی وقتی پیاده میشه روی ماشین هیچ تیری نیست.سکانس دعواش با شوهر خواهرش هم یکی از مشتاش کلا رو هواس و اصلا برخوردی با شوهر خواهره نداره!اسلو موشن کردم

ویلیام واکر=کریستوفر واکن. انقدر خسته ی فکری ام که نمیدونم چه اسمی نوشتم.

چقدر خوبه این فیلم.طنز سیاهی داره .سکانس ساعت ویلیام واکر انقدر خندیدم که روده هام پاره شد.سبک اغلب کارهای تارنتینو بر مبنای خشونت و طنز سیاه است.

دو تا بازیگر هستن که شدیدا بهشون ارادت دارم یکی مارلون براندو و دیگری دی کاپریو.واقعا بی نظیرن

قردی مرکوری خواننده ای بزرگ است که بدون شک جزو تاریخ موسیقی خواهد بود.طبق این فیلم تنها و پر از خلاهای عاطفی بود که در ادامه با هویت پریشان جنسی او روبرو میشویم.او دوست داشت که عشق زندگی اش را مثل بقیه ی انسانها با زندگی زناشویی کنار خود داشته باشد .اما امیالش به او این اجازه را نمیداد.در خیال خودش دوست داشت که با آن دختر ازدواج کند . جمله ی "چطور تونستی" در واقع لطمه ای بود که دختر با باردار شدن به تصورات ذهنی فردی زذ.چون توی ذهن فردی ازدواجش با آن دختر شکل گرفته بود .به نظرم بزرگترین نقطه ی قوت فیلم بازی هنرپیشه ی اصلی است.صدا گذاری نیز فوق العاده است و استحقاق گرفتن اسکار را دارد.درکل از چهار اسکار دو اسکار بخش صدا و بهترین بازیگر مرد کاملا سزاوار این فیلم است.نمره بنده 7.5 از ده است.فیلم شدیدا ارزش دیدن را دارد.

فقط سیگار کشیدن مک کانهی

"اسپویل" این فیلم کاملا یک اثر روانشناسی در باره ی جنون (اسکیزوفرنی)است.فقط نمیدونم مقصود کارگردان از آخر فیلم و اون عکس چیه؟

یکی از بهترین و جذابترین سریالهایی که دیدم.واقعا جو مافیایی فوق العاده کار شده.به هیچ وجه قدرت مطلق و فانتزی نمایش داده نمیشه و نحوه ی رسیدن به قدرت تدریجی و واقعیه

واقعا عالی بود.اما در باره ی تجربه ی شخصیم میگم که یکی از بهترین و خوش قلب ترین و پاک ترین انسانهایی که میشناختم متاسفانه به این بیماری یعنی اسکیزوفرنی مبتلا شد.متاسفانه اسکیزوفرنی فقط به توهم محدود نمیشه و "خیلی" بیماری گسترده ایه.امیدوارم تلاش دانشمند ها به جایی برسه که بتونن برای همیشه این بیماری رو درمان کنند.

یکبار دیگه فیلمو از اول ببین.به نوع اسلحه دادن خودش و همراهش موقع ورود به جزیره خوب دقت کن.من که میگم صد در صد بیمار بود.

کاملا با شما موافقم

جزو روانپریشانه ترین سریالهایی است که تا بحال دیدم.متاسفانه نتونستم دیدنش رو ادامه بدم.

من در آرشیو خودم میزارمش جزو ده فیلم برتر تاریخ سینما.فوق العاده فقط همین.اگر در پایان فیلم ذهنتون در دوراهی قرار گرفت یکبار دیگه فیلم رو از اول ببینید.

واقعا فیلم خوبی نبود

یک سریال به سبکی کاملا جدید .عجیبه که این سریال کلا دیالوگ محوره و انقدر جذابه.عجب تیتراژی که این تیتراژ کاملا فینچریه و اگر تیتراژ فیلم seven رو دیده باشید متوجه میشید چی میگم

نزدیک بودن

دو بار این سریال به دو سبک مختلف ساخته شده.سریال اول از لحاظ رویا پردازی ودنیای فانتزی آنی خیلی قوی تر بود.این سریال از لحاظ روانشناسی و نزدیک به واقعیت خیلی بهتره

سریالی بسیار خوش ساخت

کامو ميگه چون ميدونيم قراره بميريم باعث ميشه زندگي پوچ و بي معني بشه -هيچ آدمي کودني همچين جمله‌ي احمقانه‌اي نميگه. ما رو براي انجام کاري روي زمين خلق کردن و براي انجامش، به هرکدوممون مدت زماني خاصي اختصاص دادن درس زندگی از سریال شاهکار فارگو...

اصلا سریال خوش ساختی نیست و بشدت حوصله سر بره.سریال باید خوش ساخت باشه دیگه!