استیک آمریکایی با سس کلملبیایی! طعم خوبی داشت! یک فیلم، ذیل ساب ژانر گنگستری در کلمبیای دهه هفتاد که با رعایت الزامات ژانر فراز و فرود یک خانواده که در تجارت ماریجوانا فعالند رو به شکل گیرایی به نمایش میگذاره و مخاطبش رو کاملا با خودش همراه میکنه.

خدا رو شکر که شما مثل من فریب متای ۸۹ فیلم و یکی از ۱۰ فیلم برتر منتقدان در سال ۲۰۱۹ بودنش رو نخوردید. برای اینکه دوباره به حس طبیعیم نسبت به سینما برگردم فیلم hombre از مارتین ریت رو دوباره دیدم و حالم بهتر شد اگر امتحانش کردین دوباره امتحان کنین و اگر نه تجربه خوبی براتون خواهد بود. خوشحال میشم نظرتون رو راجع بهش بدونم.

اگر به انسانی که تابحال تجربه رویا دیدن رو نداشته این فیلم رو نشون بدیم و بگیم رویا دیدن تجربه ای این گونه ست، آیا هرگز راغب خواهد بود رویا دیدن رو تجربه کنه؟ از نقطه نظر کسی هم که تجربه رویا دیدن( حتی رویاهای دیوید لینچی) رو داشته آیا این فیلم شبیه رویاست؟ هر از چندگاهی آثاری عرضه میشن که با داشتن ادعایی عوام فریبانه و غیر قابل اثبات( این اثر در بهترین حالت ادعای تصویر کردن یک رویا رو داره که اگر کسی بگه این رویا نیست پاسخ خالق اثر این خواهد بود که رویای من این چنینه و مخاطب نمیتونه بگه چرا اینطوریه) که به هیچ یک از ارکان اساسی سینما پایبند نیستند و پشت حمایت به اصطلاح منتقدین به پشتوانه ادا و اطوارهای مثلا هنری از جمله داشتن سینگل شات یک ساعته، سه بعدی بودن، قابهای زیبا داشتن قایم میشند و مخاطب رو فریب میدن. اما واقع بینانه و منصفانه فیلمی که یک پلات ساده مرکزی نداره، یک نیمچه شخصیت نداره، شیمی بین کاراکترهاش صفره، بازی هاش سسته، ریتم فاجعه بار کشداری داره و پر از زواید و عناصر بی مورده و... تا چه اندازه مصداق هنر هفتم یعنی سینماست. بعد از دیدن این فیلم از خودم پرسیدم اگر قرار بود با چنین آثاری با سینما آشنا بشم احتمالا از سینما متنفر میشدم. بعد از تموم شدن فیلم تنها حسی که در من به عنوان یک سینمادوست وجود داشت اشمئزاز بود و عصبانیت. در یک جمله "هیاهوی بسیار برای هیچ و هیچ و هیچ."

تنها راه بی ترسی پذیرفتن ترس است. داستان پسربچه ای که ترس از دست دادن مادر مریضش زندگیش رو تحت تاثیر قرار داده و کابوس از دست دادن مادرش همیشه باهاشه. یک خطیه خیلی تلخیه برای این که بخواد تبدیل به یک فیلم بشه. یک پسربچه برای فرار از این حقیقت باید چکار کنه؟ ما در این فیلم شاهد ارتباط یک پسربچه با هیولای تخیلیش هستیم که میخواد بهش کمک کنه تا از این موضوع گذر کنه. بایونا کارگردان فیلم با اقتباسی که پاتریک نس در فیلمنامه از رمان خودش کرده یک فانتزی تلخ اما دوست داشتنی خلق میکنه. جلوه های ویژه ای که برای ساخت این فانتزی بکار رفته قانع کننده ست و توی ذوق نمیزنه. انیمیشن هایی که در طول فیلم میبینیم کاملا در ساختار اثر تنیده شده وبه یکدستی فرم بصری فیلم آسیب نمی رسونه. قبل از اینکه از بخش فانتزی فیلم خارج شم یک ایراد توی ارتباط پسربچه و هیولا من رو اذیت کرد و اون این بود که تخیل یک کودک باید کودکانه باشه. چون در این فیلم هیولای ما صحبت میکنه بعضی وقتها حرفایی رو میزنه که خیلی بزرگ سالانه و ثقیله و من متوجه نشدم که اگر این هیولا ساخت ذهن یک بچه ست این حرفها رو از کجا میزنه. نمی دونم شاید با خوندن کتاب این مشکل من هم رفع شه ولی به نظرم این مشکل تو منطق داستانی فیلم وجود داره و باعث میشه این فیلم برای من در رده شاهکارهایی مثل هزارتوی پن قرار نگیره. و اما بازیگر نقش پسربچه فیلم،چه بازیه بی نظیری یا شایدم بازی نه چون ترس و عصبیت این بچه که ما میبینیم فراتر از اون چیزیه که بخوام بهش بگم بازی، در جایی دیدم که گفته شد لوئیس مک دوگال مادرش رو چند ماه پیش از فیلم از دست داده بوده و اون قطعا احساس واقعیش رو در این فیلم نشون داده. حیفم میاد که از بازی لوئیس مک دوگال بگم و به بازی خوب سیگورنی ویور در نقش مادربزرگ و فیلیسیتی جونز در نقش مادر اشاره نکنم. به نظرم هر دو ترجمان واقعی و درست نقش مکمل اون هم در حد اعلاش هستند. در پایان، باید بگم که بایونا با ساخت این فیلم در کلاس درس استادش دل تورو یقینا نمره قبولی میگیره

شما یکی از کامنت نویسهای مورد قبول من در تاینی بودین و فعالیتتون در این سایت هم مورد توجه منه و نوشته هاتون رو دنبال میکنم. شما صاحب قلم هستین و حتی این رو در پاسختون به نظرات بعضی کاربرها میشه به آسانی تشخیص داد. حضور و نوشتن چون شمایی قطعا به اعتبار سایت اضافه میکنه و من رو به هیجان میاره که پس از سالها دوباره یادداشتهایی از خودم بجا بگذارم. داشتن یک هوادار جدی رو به تقابل با هزاران کوتوله لی لی پوتی ترجیح بدین و فعال تر به کارتون ادامه بدین. منتظر خوندن نوشته هاتون هستم حتی اگر در قالب پاسخ به خردسالان باشه.