دوست عزیز! مجموعه فیلم های زیر در لایه های عمیقشون دارای مضامین و تم نزدیک به فیلم نابودی هستند . هرچند در داستان ها متفاوتند اما اون درگیری و چرایی و نادانستگی برزخی در تک تکشون وجود داره حالا هر کدوم با روایت و امضای کارگردانش. تقدیم شما: Akira / JP. Animation solaris / 1972 ghost in the shell / 2017 stalker / 1979 blade runner / 1982 blade runner 2049 / 2017 under the skin / 2013 the thing / 1982 arrival / 2016 EX machine / 2014 the mist / 2007 prometheus / 2012

بعد از تماشاش حس نزدیکی زیادی بین محتوای فلسفی این فیلم و فیلم سولاریس تارکوفسکی حس کردم (هر دو رو دیدم و هرکدوم لااقل 3 بار تا جاییکه یادم میاد). اگر بخوام عریانتر و جسورتر بگم و ادا اتوار انتلکتوری رو نرم سراغش، این فیلم نسخه ی آپدیت تر، جذاب تر و هالیوودی صفت همون سولاریسه و انگار کارگردان عامدانه قصد داره روایتی نو و معمایی بروزتر از همون داستان رو بهمون نشون بده و موفق هم شده تا حد زیادی. تا جاییکه وقتی اولین بار دیدمش اسمشو گذاشتم سولاریس 2! به نظرم، این فیلم با یه جور نبوغ و خیلی خیلی هم جذاب و روانشناسانه کل فلسفه ی وجود رو میبره رو چال سرویس و اون رویه ی فانتزی و بصریش رو هوشمندانه زیر لایه ی عمیق فلسفیش گذاشته و بهش بیش از اندازه ی لازم - برعکس بسیاری از فانتزی های معماگون رایج هالیوودی - بها نداده تا لایه ی اول برامون صدمه ببینه و من باندازه ی اسب آبی و رودخانه بارونی ازین کار کارگردانش کیف کردم. ماهیت و چرایی وجود، دگردیسی، تکامل، ارتقا، ترس، هبوط، مرز منفعت بین مرگ و زندگی، مرز وسوسه و جبر برای ادامه ی بدون مرگ، تعلیق و اضطراب ِ ریشه در جبر، و هزار و یک چالش فلسفی دیگه رو با ده تن کفی برده روی چال سرویس و چنان قدرتمند شما رو روی اون چاله (حفره های درونتون) با این حجم از ندانستگی و چرایی و اشتیاق دانستگی بحال خودتون رها می کنه انگار یه اردک ساحلی جوجشو از فراز یک تپه ی مرتفع تالاپ بندازه رو سنگلاخ ساحلی. اون جلوه های ویژه و کیوکیو بنگ بنگ و لایه ی فانتزی-معمایی جذاب و گیراش هم ابدا و اصلا و کاملا عامدانه پاشونو روی خرخره ی چرایی ها و ماهیت وجودیش نذاشتن. درگیرم کرد و 3 بار دیدنش هنوزم کمه برام. بدون اغراق بیشتر از ده تا سوال برزخی و درگیر کننده ی ابدی رو برام روشن کرد و رفت که رفت پدرسوخته. اون سرطان دلربا و مسحورگر ِ اغواکننده ای که این فیلم چنان لطیف و شاعرانه به برزخ وجودمون تف می کنه اونقدر از هرج و مرج و بی نظمی و نادانستگی و تحیر جهنمی این دنیا سرشاره که حتی رعب استخوان خرد کن ِ قطعیت در جبر و سرگشتگی در اختیار هم جلودار عذاب و شعف رهاشدگی در چنین نفرین ابدسانی نیست. یک تاراج ِ اسلوموشن ِ خنیاگر و جنون آمیز رو به تمام باورهای شل و بی بنیادی که از ترس دانستگی مثل افسون پیچک و دیوار همدم زندگی هامون شدن و برای یک لحظه هم در برابر ترس و تعلیق جدا کردنشون دوام نخواهیم آورد. این فیلم، نابودی یا به زعم من سولاریس 2، مثل یک آیینه ی سادیست شما رو با تمام دفنیات و انکارهای فلج کننده ی زندگیتون در کوانتومی ترین فاصله با تحیری سیاه و ناشناس قرار میده که به خودتون بیاید و بلافاصله از شدت درد وارد کمای سیاهچاله ای بشید که کنده شدن ابدی هیچ ناخن رویانی به دیوارهای سترگش هم براتون کارساز نیست. من با دیدن این فیلم مردم و بر نگشتم.. (الان روح برزخیم داره براتون مینویسه). در ظاهر فانتزی و مصور و معمایی و تخیلی (چه صفات آبکیی) اما در باطن هیولایی از تلنگر و بیدارکننده ای بی مرحم و بغایت بی رحم. چند بار در زندگی هامون دچار سوال هایی شدیم که از سویی یک باید ِ حقیقی و لازم در زمان تولدشون بودن و از سویی درگیری با جواب هاشون مثل گم شدن در اقیانوسی ترسناک؟ "نابودی" یک کوهستان آتشفشانی از این بی جوابی ها است، و برخورد ما با این لحظات طاقت فرسا از زندگی رو زیر ذره بین قرار می ده. "نابودی" رو اگر واردش بشید، نابودتون خواهد کرد.. در نابودی شما با مفهمومی جاندار و صاحب شعور در اوج بی نظمی و تکثر طرفید که نه اونو از قبل می شناسید، نه می تونید ازش فرار کنید، نه با گلوله کارشو تموم کنید، نه درکش کنید، نه به حداقلی از ارتباط و درک با اون برسید، نه از درونش سیگنالی برای همنوعانتون بفرستید، نه از ساحل اغواگر و مسحورگرش راهی بر خلاف سرنوشت محتومتون که بدست بی نظم سُرای اون نوشته شده پیدا کنید، نه گیجی منتج از الهام و بی زمانی اون رو هضم کنید، شما با یک ناشناس ترین ناشناس طرفید که میل به بقا و استادی در دانش درمان و کنجکاوهای کشندتون در مسیر شناخت این شورشگر تمام قد مسلح که از درونتون سر به طغیان علیه وجودتون برداشته کوچکترین تاثیری در مهار این جان ِ سرشار از خصوصیات غیر انسانی نداره. به نظر من "نابودی"، یک اودیسه ی آخرالزمانی از شاعرانه ترین ناشناختگی های شکنجه گر و پرصلابت ترین مکاشفات بی سرانجامه. هرگز و هرگز انتظار چنین فیلم کمیاب و ویرانگری رو در این درجه سرشار از شَک، شکُ، فلج، استیصال، تجربه، انهدام، تقلا، سورئالیسم و شهوت جنون آمیز ِ نیل به شناخت در عین زبونی مسلم و قاطع ِ جبری اون هم از سینمای هالیوود نداشتم! شاید استاکر شاید سولاریس شاید آکیرا و شاید چند فیلم انگشت شمار دیگه رو در این میدان عریض و طویل از تجربه ی ناشناختگی بی اندازه دوست داشته باشم، اما دوست داشتنم در مورد این فیلم ازون دوست داشتن ها است که می خوام هزار بار باهش در شکنجه ی مطلق بمیرم و برگردم و باز بمیرم.. نمره من از 10: بدون شک و قاطعانه 9 توصیم به آبجی ها و برارای دیبا: شده آدم بکشین برای دیدنش مجازه مشکلی نیست آرزوی من بعد از دیدنش: ای کاش ادامه داشته باشه و دست یک فانتزی-تخیلی ساز نا آشنا با ناشناخته های وجود نیفته (ازونها که معنی ناشناخته براشون در افکت و جرقه و چشم قرمز و اشعه و جثه ی عظیم و موتور اتمی خلاصه شده)

یکی از اثرگذارترین و زیباترین و فراموش نشدنی ترین فیلم های ژانر سایکو-درام . برام سواله امتیازش توی این سایت فقط 5.8 ؟! این فیلم فوق العادست حقش 5.8 نیست. " وقتی کوچک بودم، غم بود، اما.. کم بود.."