فیلمی به معنای واقعی شاهکار از آن دست فیلم های میخکوب کننده ای که بیننده را با خود همراه میکنه. فیلم چنان حرفه ای پرداخت شده و چنان مخاطب را با خودش همراه میکنه که گویی نفر سیزدهم آن میز شور و رأی گیریه. با جابجایی تصویر و دوربین، این خود مخاطب است که جابجا میشه و میان بحث و جدال آن 12 نفر قرار میگیره و با سکوت و تعجب و شگفت زدگی منتظره ببینه نتیجه این شور و قضاوت چی میشه. نفر سیزدهم حرف و دیالوگی نداره، درفیلم نقشی نداره، ولی خودش را غرق در داستان میکنه و همانند دیگران برای خودش رأی و نظری داره ... و در آخر، همانند 12 نفر دیگر، نتیجه روی خودش و شخصیتش تأثیر میزاره و قبل تصمیم گیری ها و قضاوت کردن ها، قدری تأمل میکنه و به بفکر فرو میره. اگر پس از دیدن این فیلم، این تأمل در زندگی و تصمیم گیری های شما پدیدار شد، یعنی اینکه این فیلم تأثیرشو روی شما گذاشته و به هدفی که میخواسته رسیده و شما نیز معنای واقعی لذت دیدن یک فیلم ناب و بیادماندنی را تجربه کردید.

.... the walking never end

«فراموش نشدنی ترین تصویری که در قاب تلویزیون دیدم» سه بار این شاهکار رو در فاصله زمانی کم دیدم.خیلی مشتاق دیدن سریال برای بار چهارمم ولی احساس میکنم تکرار تماشای این سریال از اون جذابیت اولیه ش برام کم میکنه. برای همین دیگه دوست ندارم دوباره این سریالو ببینم.نه اینکه دیگه علاقه ای نداشته باشم، برعکس چون عاشق این سریال شدم میخوام یه تصویر ماندگار توی ذهنم باقی بمونه ... شایدم دارم اشتباه میکنم!!!