این که نوشته دوبله فارسی دیگه صوت زبان اصلی همراهش نیست؟

ابراز همدردی! من یه ماهه که فهمیدم 25 سال از شروع سریال گذشته و بازیگرا پیر شدن دیگه هنوز اون آدم سابق نشدم!!

من هم مثل شما کارکتر چندلر و جوویی رو خیلی خیلی بیشتر دوست دارم . اما فکر می کنم بهتر باشه بپذیریم سلیقه ها می تونه فرق کنه

دقت کنیم که راس دیرینه شناس هست ولی موضوعاتی که مطرح می کنه و قصد داره منطقی راجع به اونا صحبت کنه هیچ ربطی به دیرینه شناسی ندارن بلکه کاملا عمومی هستن . واقعیتی که فیلم روش تاکید می کنه و مکرر به تصویر میکشه اینه که این اکیپ هر بحث جدی و "منطقی " رو مسخره می کنه ... این جمله از دیوید هاپکینز جالبه؛ <>

ببینید مسئله این جاست که من این وضع رو تو جامعه خودمون امروز هم می بینم . در جمع های دوستانه نسل های جدید تر صحبت های علمی رفته رفته کمتر میشه و برخورد ها شبیه برخورد های بقیه بازیگران با راس هست . گویا آقای هاپکینز جدای از سریال این مطلب و گرایش مردم به حرف های غیر مفید و رویگردانی از علم رو در جامعه خودش دیده . اما در خصوص سریال باید گفت اگر این رویداد یعنی مسخره کردن راس و بی توجهی به مطالب و علائق علمیش فقط یک بار تکرار شده بود می شد یک مسئله بود اما گویا این قضیه جزیی از تم اصلی فیلم هم هست ... ماجرا اون جا حساس تر میشه که به گفته بسیاری از دوستان در همین نظرات و (خودم هم همینطور!) این سریال بسیار بر سبک زندگی تاثیر گذاره . حالا شما فکر کنید اگر یکی از تاثیرات این سریال رویگردانی ما از گفت و گوی علمی و مفید باشه همچنانی که فیلم رو می بینیم احساس کنیم اگر بخوایم منطقی صحبت کنیم نهایتا مثل راس در اون لحظات برای دوستانمون جذاب نخواهیم بود و یا اگه کسی این طور صحبت کرد ما باید واکنشی مثل دوستان راس داشته باشیم ... باز هم می گم تاکید هاپکینز بر ادامه دار بودن این قضیه طرد صحبت های منطقی راس در تمام فصل های سریال هست که به نوعی بخشی از موضوع و پیام اصلی فیلم رو می سازه . درسته که در فیلم کمدی نمی شه مدام مطالب مستند مطرح کرد ولی حتما می شه کسایی رو که مستند و منطقی صحبت می کنن مدام مسخره نکرد تا پیام منفی به جامعه منتقل نشه ...

داداش با احترام به نظر شما من فکر میکنم کمدی می تونه علاوه بر خندوندن مردم خیلی هدفای دیگه داشته باشه که به صورت ضمنی منتقل می شن. و اساسا ویژگی مثبت کمدی های خوب که اون ها رو متمایز می کنه همین هدفدار بودنشون هست این که در کنار خندوندن مردم پیام مثبتی رو منتقل می کنن و تاثیر گذار باشن . کما این این که در خصوص همین سریال دوستان در همین پست وجه برتری سریال رو معنی دار بودن اون دونستن . من فکر می کنم با خوندن متن آقای دیوید هاپکینز ابعاد دیگری از پیام های مکرر این سریال برام جلب توجه کرد که می تونم بگم متاسفانه ابعاد مثبتی نبود

یک یادداشت انتقادی توسط نویسنده ای به نام دیوید هاپکینز در باره این سریال نوشته شده که به نظرم قابل تامله . با یه جست و جو می تونید پیداش کنید

فصل اول رو دیدم . متاسفانه بعدش کنجکاو شدم ‌که بازی گرا الان چه کار می کنن . برخوردم به آخرین تصویر متئو پری ... الآن افسردگی گرفتم!!. حتی دلش رو ندارم بقیه سریال رو ببینم . باور نمی کنم چندلر با این همه طراوت و سرزندگی ، حالا ... هی روزگار ... حس می کنم دیدن این سریال برا من از این به بعد احتمالا تشدید افسردگی باشه تا شادی ... نمی دونم ... بینندگان پیشکسوت این سریال توصیه ای در اسن جور مواقع ندارید ؟؟