فیلم Last Flying Flag با بازی درخشان برایان کرانستون، لارنس فیشبرن و استیو کرل و با کارگردانی ریچارد لینکلیتر می‌توانست بسیار دل‌خراش‌تر از این‌ها از آب دربیاید، اما به یک درام کمدی بسنده کرده است.فیلم آخرین پرچم برافراشته آخرین ساخته کارگردان خوش‌نام و محبوب، ریچارد لینکلیتر است که اکثراً او را با سه‌گانه عاشقانه Before Sunrise می‌شناسند. لینکلیتر این بار به سراغ موضوعی بسیار متفاوت با آثار قبلی رفته، اما سبک و امضای خود را همچنان حفظ کرده است.لینکلیتر، با رفتار و عواطف آدم‌ها به خوبی آشناست و مخلوط عزاداری، خنده‌های عصبی، حرص، دعوا و سکوت را به خوبی در کنار هم جا می‌دهد.فیلم در بخش کمدی عالی و بی نقص است اما در بخش درام کم می آورد.برایان کرانستون در نقش یک الکلی با قلبی از طلا بی نقص و فوق‌العاده بازی می‌کند.فیلم آخرین پرچم برافراشته، آن‌قدر که کمدی است، درام نیست. پس اگر انتظار فیلمی تلخ و تکان‌دهنده را از جنگ، مثل گنجه رنج کاترین بیگلو دارید، سر‌اغش نروید.

فیلم The Killing of a Sacred Deer، اثر سورئال و عجیب جدید یورگوس لانتیموس یکی از بهترین فیلم‌های سال ۲۰۱۷ است.فیلم کشتن گوزن مقدس از لحاظ فنی در ژانر وحشت دسته‌بندی نمی‌شود، اما اگر قرار بود فهرستی از بهترین فیلم های ترسناک ۲۰۱۷ تهیه کنم، از اضافه کردنش به آن فهرست غافل نمی‌شدم. کشتن گوزن مقدس ترکیبی از «درخشش»، «چشمان باز بسته» و «بری لیندون» با مقداری از «بازی‌های بامزه»، کمی دیوانگی لارس فون تریه و به اندازه‌ی کافی سورئالیسم دیوید لینچ است که از فیلتر جهان‌بینی خاصِ خود لانتیموس عبور کرده‌اند. برخی فیلم‌ها قطره قطره تماشاگرانشان را در دریایشان خیس می‌کنند، ولی تصمیم به تماشای بعضی فیلم‌ها مثل فرو رفتن در عمق اقیانوس در یک چشم به هم زدن است. «کشتن گوزن مقدس» در گروه دوم قرار می‌گیرد.

فیلم Wonder با بازی گرم و صمیمی جولیا رابرتز و اون ویلسون و درخشش ستاره کوچکش جکوب ترمبلی، بی‌شک همانند نامش، یکی از شگفتی‌های دوست‌داشتنی امسال است. فیلم شگفتی،از دسته فیلم‌های حال خوب کن است.فیلم بر اساس رمانی با همین نام نوشته آر. جی. پالاچیو ساخته‌شده و کارگردانی آن را استفن چبوسکی بر عهده داشت که پیش از این کارگردانی فیلم‌های موفقی چون Perks of Being a Wallflower را در کارنامه‌اش دارد. به شدت توصیه میشه از دست نذدید

stronger، نه حتی برای لحظه‌ای به استانداردهای یک فیلم خوب سینمایی نزدیک می‌شود و نه حتی برای یک ثانیه، حکم اثری بد و غیر قابل تماشا را دارد. فیلم، برای غالب تماشاگران، قطعا و یقینا خسته‌کننده است. سکانس‌هایش بی‌روح هستند و مشخصا سازندگان آن، داستان‌گویی را یاد نگرفته‌اند. در عین حال، بازی عالی جیک جیلنهال و تلاش فیلم‌ساز برای ارائه‌ی تصویری حقیقی از رخدادی تلخ در عین آن که در لحظات بسیاری با شکست مواجه شده، در کنار یکدیگر باعث می‌شوند که تماشاگران جدی‌تر سینما، نتوانند نگاه کردن به Stronger را یک وقت تلف کردن کامل خطاب کنند. چون «قوی‌تر»، به سادگی در آن دسته‌ای از فیلم‌ها طبقه‌بندی می‌شود که اگر تمام آثار هنری و همه‌ی فیلم‌های سرگرم‌کننده‌ی سال را تماشا کردید، دیدن‌شان اشکالی ندارد.