بی همتا و متفاوت طنز ناب انگلیسی که برای درک برخی از نکات بایستی فیلم را متوقف کنید تا بیاندیشید

فیلمی نیست که هر مخاطبی بپسنده، این فیلم در مقایسه با سایر آثار جیم جارموش، فیلم متوسطیه. بهترین فیلم های جارموش «گوست داگ» و «مرد مرده» هستند. شاید افرادی که به شعر علاقه دارند، یا علاقه مندان خانم گلشیفته فراهانی، از تماشای این فیلم لذت ببرند. هشدار لوث شدن داستان (اسپویل)... در داستان پترسون گویی کارگردان می خواسته با تاکید بر تکرار صحنه های همانند، رویه ملال آور زندگی رو نشون بده و اینکه راه گریز از این ملال، شاعرانگی ست.

این یه اصل پذیرفته شده است که نقد و نظرات، نباید بخش های اساسی و پایان فیلم رو لو بده، مربوط به امسال و پارسال هم نیست، کافیه مجلات سینمایی بیست سال قبل رو نگاه کنید متوجه میشین که این نکته در اون ها هم رعایت شده، کاملاً منطقی هم به نظر میرسه و رعایت اون از سمت افرادی مثل شما(که به نظر میرسه تماشاگر حرفه ای سینما هستید)، ضروری تره. اون واژه اسپویل هم معنای لوث و تباه کردن داره. برای همین هرگاه کسی هنگام نقد و نظر بخواد چیزی از پایان داستان فیلم رو افشا کنه، ضرورت داره که به جهت احترام به دیگر مخاطبانی که هنوز فیلم رو ندیدن (و می خواهند با خواندن نظرات دیگران از سبک و سیاق یا خوب یا بد بودن فیلم آگاهی پیدا کنند) هشدار اسپویل (هشدار لوث شدن داستان) رو بنویسند. خود من در تاینی موویز، کامنت هایی رو که این اصل رعایت نمیکردن به عنوان تخلف گزارش می کردم، تا کامنت حاوی اسپویل حذف بشه، متاسفانه اینجا امکان گزارش تخلف وجود نداره. ندونستن جرم نیست، عذرخواهی هم چیزی از شخصیت ما کم نمیکنه، بلکه درک بالای ما رو نشون میده. اما توجیه خطا با برچسب هایی تمسخرآمیز (دستاویز نوظهور ژیگولانه) انکار و نادیده گرفتن یک رویه طولانی مدت و اصرار بر یک خطای ساده است، که البته بیشتر به شانیت خود شما لطمه وارد می کنه.

سپاس از دقت نظر شما.... و یادآوری این نکته که شعر تصور کن برداشتی آزاد از ترانه جان لنن هست که توسط آقای یغما گلرویی انجام گرفته و سیاوش قمیشی صرفاً آهنگساز و خواننده آن بوده اند. در مورد شیوه کاری آقای گلرویی در برداشت آزاد از آثار دیگران به ویژه ترجمه اشعار پیشتر ترجمه شده (مشخصاً ترجمه های شهرام شیدایی) نقدهای جدی به ایشان وارد است که با جستجویی کوچک می توانید در اینترنت بیابید.

اون بالا ننوشتم که داستان فیلم لوث (اسپویل) نشه.....غرور و تعصب اسم کتابی از جین آستین هست، اما جان لنن کلماتش رو جابجا میگه( تعصب و غرور) که اشاره به اینه که در اون دنیای موازی همچین کتابی نوشته نشده، همونطور که سیگار و کوکاکولا اختراع نشدن... اما اون کلمه imagine اسم معروف ترین ترانه جان لنن ، ب(عد از جدایی و ناسازگاری با گروه بیتل) هست. همون ترانه ای که سیاووش قمیشی ترجمه فارسی اونو خونده (تصور کن) جان لنن در سن جوانی و توسط یکی از طرفداران خودش کشته شد. در حالی که در دنیای موازی درون فیلم، 78 سالشه، روحیات آروم و عارف مسلک داره، و از زندگی ساده خودش به عنوان یک ملاح و زندگی در کنار دریا احساس شادی و رضایت کامل داره، در حالی که در زندگی واقعی چندان آدم سازگاری نبود.

بیشتر جنبه سرگرم کنندگی داره، آیتم های سینمای عامه پسند (فرمول های آشنا و تکراری سینما شامل طنز، ترانه، عشق و درام ) رو داره و البته چند دقیقه بسیار برجسته و عالی در فیلم وجود داره (ملاقات با جان لنن) که باید با پیشینه گروه بیتلز و جان لنن آشنایی داشته باشد تا مفهومی ترین بخش فیلم رو درک کنید به عنوان نمونه متوجه بشین چرا غرور و تعصب رو جابجا میگه و یا چرا روی اون قایق نوشته imagine

فیلم خوبیه و ارزش دیدن داره... بدون اینکه حرف گنده ای بزنه، یک داستان سر راست البته با منطق آلمانی رو روایت میکنه، ممکنه برای برخی سلیقه ها که دنبال هیجان بیشتر یا اژدها و مارول هستند حوصله سر بر باشه.

فیلم خوبیه که بیشتر از اونی که داستان رو بگه، باید تماشاگر خودش اونا رو حس کنه، یعنی وجه داستانگویی فیلم تا حدودی نامتعارف، اشاره وار و کمرنگه. خلاصه داستان هم اشتباهه، در هیج جای فیلم کوچکترین اشاره ای به صداپیشگی نمیشه، خجالتی بودن و جاه طلب بودن رو از کجا آوردین؟ اصلاً این دوتا متناقض همدیگه هستند. خلاصه داستان: جولی دانشجوی فیلمسازی، که قصد دارد فیلمی درباره یک پسر، مادر و شهر در حال احتضارشان بسازد، در یک آپارتمان همراه با دوست دیگرش زندگی می کند، در یک مهمانی با مردی آشنا می شود که ظاهراً کارمند وزارت امور خارجه است، اما به تدریج در رفتارهای او تناقضاتی را می بیند...

دکستر، اولین سریال تو ژانر خودش و ره گشای ژانر ضدقهرمان بود، بعد از اون برکینگ بد با توجه به اقبال تماشاگران به این ژانر ساخته شد که اونم عالی بود، اما تو همون برکینگ بد، یه قسمتش بود که دوتا کراکتر اصلی از صبح تا شب و به طرز مسخره ای درگیر یه مگس بودن، که سریال رو در حد سریال ایرانی پایتخت! مبتذل کرده بود... میشه از این گاف ها تو هر سریالی دید، سلیقه ها متفاوته، اتفاقاً به نظر من دکستر تازه از فصل چهارم قشنگ تر میشه (چون نشونه های انسانی از خودش بروز میده و تماشاگر دنیا رو از دریچه ذهن یک علم گرا مشاهده می کنه) اما حتمن می دونید خیلی ها صرفاً چهار فصل اولش رو ترجیح میدن که بیشتر حول محور جنایت می گرده. بدترین اشتباه اینه که دکستر رو دوبله ببینی و به نظر من از همه بدتر اینه که دکستر رو بخاطر تم آدم کشی اش دنبال کنی... نظر من؟ دکستر سریالی با ژانر روانشناختیه که پیوسته موقعیت های مختلف رو تحلیل میکنه حتی خودش و زندگی و کارهای خودش رو تحلیل و نقد میکنه. و بخش مهم این سریال منولوگ هاییه که با خودش داره. دکستر سریالی بی همتا در نوع خودشه که دنیا رو از دریچه ای بدبینانه نگاه میکنه.

داستانی عمیق درباره روابط آدم ها. خلاصه داستان تنها داستان یکی از کاراکترهای فیلمه، در حالی که این فیلم چندین کاراکتر با چندین شخصیت متفاوت داره، فیلمی بسیار دوست داشتنی و عمیق، اما بسیار آرام ... این فیلم نه اکشنه، نه کمدی و نه عاشقانه. این فیلمی است معناگرا و درام (نه به معنای رایج آنها) برای لذت بردن از این فیلم باید غرق در خرده داستان های کوچک آن شوید و از درک نکات ظریف آن و همدلی با کاراکترها آن لذت برید.

بله داره... دو صحنه نسبتاً واضح داره

بله، واضح تر از اون، اگرچه صحنه های زیادی نداره شاید در کل دو صحنه واضح و مابقی چند اشاره

بجای "مظنونین همیشگی" نوشته بودم "هفت"... اصلاح میکنم.

به امتیاز بالای این فیلم توجهی نکنید. اگر حتی مثل من از علاقه مندان "التون جان" باشید نیز از دیدن این فیلم چیزی جز خستگی و ملال بهره ای نخواهید برد. این یک فیلم موزیکال لوس، بی خاصیت و غیرواقعی است که حتی در داستان گویی الکن است، هیچ نکته خاص یا تازه ای درباره التون جان در بر ندارد. کمتر امکان داره که درباره فردی در قید حیات فیلم خوبی ساخته شود. پیشتر نیز درباره "آنگ سان سوچی" هم فیلمی ساخته شد که یکسره او را تقدیس کرده بود اما عملکردهای بعدی خانم سوچی یکسره دهان کجی به دنیا و حقوق بشر بود. فریب نام کارگردان و ساخته قبلی او را نخورید، و توجه داشته باشید که فیلم "حماسه کولی" که نام "دکستر فلچر" را به عنوان سازنده برخود دارد، در واقع توسط "برایان سینگر" (کارگردان فیلم هفت) ساخته شده بود که به دلیل اختلافتی در اواخر ساخت فیلم، از پروژه کناره گیری کرد. پس از تماشای "راکت من" این گونه احساس کردم که ضعف های حماسه کولی به دلیل حضور فلچر بوده و نه کم کاری برایان سینگر .

فیلم خوش ساخت و کم ادعایه که از دیدنش لذت می برید. تقریباً هر مخاطبی می پسنده ...

داستانی متفاوت وکمی عجیب، البته کلیت مضمون فیلم برگرفته از داستانی واقعی است. اگرچه فیلم کمی استعاری و در جاهایی نیز سورآل می شود، اما از سوی دیگر سینمای واقعگرای ایتالیا را بیاد می آورد. از نظر داستانی و جلب مخاطب متوسط به بالا و از دیدگاه سینمایی صرف، فیلمی درجه یک و آموزنده است.

درست می گویید... در ده سال گذشته، سلیقه مخاطبان تین ایجر ، بیش از گذشته اهمیت پیدا کرده، صحنه های از روابط جنسی بدون دلیل و منطق که ابدن خبری از شیمی رابطه توی اونا نیست، تا خیال پردازی بدون منطق و خشونت بدون دلیل و... درهرحال بازاریه که خیلی از تهیه کنندگان نمی تونن ازش بگذرند. کافیه سن قهرمانان فیلم های دهه های قبل تر رو با سن قهرمانان فیلم های دهه حاضر مقایسه کنید.

فیلمی زیبا و دلنشین که تقریباٌ هرگونه تماشاگر بالای 25 سال از دیدن اون احساس خوبی پیدا میکنه. در همون حال که پیام های قشنگی داره، از شعار دادن دوری میکنه و در ورطه کلیشه هم نمی افته. این فیلم به سبب اونکه های و هوی نداره، کمتر شناخته شده.

به عنوان یک قاعده سرانگشتی، فیلم های خوب و فیلم هایی که ارزش دیدن را دارند، امتیازی بالاتر از 6 از سایت imdb دریافت می کنند. البته امتیاز بالا همواره دلیلی بر خوب بودن فیلم نیست. در اغلب موارد فیلم های هندی، مارول، انیمیشن، اکشن و تخیلی امتیازات بالایی دارند که ممکن است ژانر مورد علاقه شما نباشند، همچنان که فیلم های مفهومی و هنری نیز امتیاز بالایی دارند اما مورد پسند همگان نیستند. علاوه بر این موارد، در ابتدای اکران یا معرفی یک فیلم، یعنی زمانی که تعداد آرای کمتر از عدد هزار است نیز ممکن است امتیاز فیلم بالا باشد که طبیعتاً آن امتیاز واقعی نیست. نمره منتقدین، نمره روتن توماتو دیگر معیارهای رایج برای ارزیابی یک فیلم است که می توانند برای تماشاگران حرفه ای تر مورد توجه قرار گیرند.بنابراین برای دانستن این که فیلمی ارزش دیدن دارد یا خیر، توجه به امتیازات دریافتی، ژانر و سلیقه مخاطب، مهمترین فاکتورها هستند. بحث شناخت قبلی از کارگردان و فیلمنامه نویس و بازیگران گزیده کار، فاکتورهای دیگری است که می تواند از سوی مخاطبان حرفه ای سینما در ارزیابی یک فیلم به کار رود.

داستانی کوتاه و ساده و البته چندین استعاره قوی داره، فیلم خوبیه، اما می تونست فیلم خیلی بهتری باشه. می تونست فیلمی آموزنده به خصوص برای افرادی باشه که زمینه های خشم و خطاکاری رو دارند، اما به این دلیل که وجه داستان گویی کمرنگی داره، عملن مخاطبان واقعی خودش رو پیدا نمیکنه. دوستداران اسب نیز این فیلم را می پسندند.

عنوان فیلم معادل فارسی دقیقی ندارد: خشمی که برخاسته از رفتاری ناعادلانه است. داستانی خوب، بازیگرانی عالی ( لوگان لرمان و سارا گدون) همراه با مضمونی که کمتر به آن پرداخته شده: تبعات... اینکه یک تصمیم ساده چگونه می تواند مجموعه ای از تبعات را به دنبال داشته باشد، اگرچه این تنها مضمون فیلم نیست، نقد ایدولوژی حاکم بر سیستم مدارس، تبعات پیش تر از زمان فکر کردن .... و دیالوگ هایی عالی از جمله مجادله میان دانش آموز و مدیر مدرسه و همچنین مادر و پسر که فراموش ناشدنی هستند. عجیب است که این فیلم قوی، کمتر دیده شده و کمتر شناخته شده، آن را دریابید.

خواهرِ خواهرت، فیلمی از سینمای مستقل آمریکاست (یا دست کم به اون طیف نزدیکه) وجه داستانی فیلم چندان پر رنگ نیست، در مقابل، وجه چالشی و تفکربرانگیز فیلم نسبتاً بیشتره. در کل فیلم متفاوتیه که نه به سینمای روشنفکری تعلق داره و نه سینمای همه پسند، در حالی که همچنان می تونه تماشاگر خودشو جذب کنه و به فکر واداره. در نهایت: فیلم خوبیه که یک بار با چشم میبینی و بار دیگر در ذهن آن را مرور میکنی.

این فیلم براساس رویدادهای واقعی ساخته شده و یک فیلم بیوگرافیه، نهایتن بتونن یکمی وجه درامش رو کم و زیاد کنند. البته هرکسی حق داره که از یه فبلم خوشش بیاد یا نیاد (همونطوری که من هم این فیلمو دوست نداشتم) اما اونقدرا هم داغون نبود، دست کم اینطوری به نظرم رسید که داستان خوبی بوده که هدر رفته.

از چند وجه به سریال دکستر شباهت داره: مضمون جنایی تک گویی شخصیت اصلی و تحلیل موقعیت ها تم روانشناسانه شوک به بیننده و .... تم قاتل سریالی.... ... طبیعیه که هم تراز دکستر نیست. اما سریال خیلی خوبیه افزون بر این، برخی تم های امروزی جوان پسند چون جنبه های اروتیک، خوره کامپیوتر، خوره کتاب، و استاکر (تعقیب کننده) به سریال اضافه شده. از دیدن این سریال لذت خواهید برد.

فیلمی جاده ای، با مضمون: توجه به والدین، روابط انسانی، نمایش شخصیت های گوناگون (اما آشنا در زندگی واقعی تماشاگر) و پاسخ به پرسش های ساده زندگی. نبراسکا با ریتمی بسیار ملایم احتمالاً برای آنهایی که بدنبال داستانی مهیج یا عاشقانه هستند خسته کننده است. نبراسکا برای افرادی که سی سالگی را از سر گذرانده اند بسیار آشنا، دوست داشتنی و ملموس است. توصیه برای تماشا: دنبال کردن خط داستانی ساده فیلم را فراموش کرده و به دیالوگ ها، روابط، آرزوها و خواسته های کاراکترهای داستان توجه کنید و لذت ببرید. نبراسکا با همان داستان ساده اش در نهایت لذتی وصف ناشدنی و منحصر به فرد (همراه با قطراتی اشک) به شما می بخشد. ....نبراسکا بی همتاست...

شاید بخشی از امتیاز خیلی بالای سریال، ناشی از جوگیری باشه (یا حتی سرخوردگی! از پایان بد سریال got) اما نگران نباشد، چرنوبیل، سریال خوبیه. آگاه باشید که صحنه های نسبتاً تلخی داره که البته در مقایسه با روندی که در فیلم ها و سریال های دیگه رایج شده، مشمئز کننده نیست. فضاها و اتفاقات خاصی در این سریال، برای تماشاگر ایرانی تداعی کننده و آشناست... تا بدینجا (قسمت سوم) مولفه های یک سریال عالی رو داره، و خوشبختانه چون مینی سریاله یعنی نمیتونن به داستانش آب ببندن و به همین دلیل ریتم مناسبی داره. شاید سازندگان این سریال تلاش دارند تا مضرات نیروگاه هسته ای رو در قالب سریالی دارماتیک و برپایه مستندات نشون بدن. امروزه در اروپا هم ،جریانی علیه نیروگاه های هسته ای به راه افتاده... بعد از سومین حادثه برای نیروگاه های هسته ای (آخریش فوکوشیما در ژاپن) این موج شدت بیشتری گرفت. و نکته پایانی: دیدن این سریال برای مردم کشور ما ضروریه، به دلایلی که حین تماشا اونا رو بهتر درک خواهید کرد.

اگر از این فیلم خوشتون نیومد، به احتمال زیاد نکات اصلی فیلم رو نگرفتید. این فیلم ترکیبی از چند ایده عالی همراه با داستانی جذابه. در دو کلمه: متفاوت و شاهکار .... هشدار اسپویل نکته اصلی فیلم که برخی بینندگان اونو درک نمیکنن، قدرت پیش بینیه که لویس به تدریج به دست میاره... بدون اینکه خودش متوجه بشه داره آینده رو میبینه....در اوایل فیلم اشاره ای به این موضوع میشه که "یادگیری زبانی جدید، منجر به یادگیری منطقی تازه میشه" اواخر فیلمه که آبوت بهش میگه تو میتونی آینده رو ببینی. در واقع یادگیری زبان فضایی ها، لویس رو به مراتب بالاتری میبره که قدرت پیش بینی آینده رو به دست میاره. در فیلم اشاره ای تلویحی به منطق دایره ای (بی نهایت ) در برابر منطق خطی ما زمینی ها میشه. براساس منطق خطی وقایع از یک نقطه (الف )شروع و در نقطه ای دیگر ( ب ) ختم میشه ، اما در منطق دایره ای اینطوری نیست. با توجه به همین نکته است که میشه گفتگوی لویس با فرمانده چینی در آینده و استفاده در گذشته رو درک کرد. خط اون آدم فضایی ها نیز دایره ای هست که اشاره ای دیگر به همین قضیه است. اون صحنه ای که در ابتدای فیلم می بینید (مرگ فرزند لویس) در واقع مربوط به اواخر فیلمه که همین نکته ممکنه باعث گیج شدن بیننده بشه.

اسم فیلم هست Kamikaze (1986)